Eerder schreef ik al over de wetswijziging, waardoor levenloos geboren kindjes nu kunnen worden bijgeschreven bij de gegevens van de ouders in de Basisregistratie Personen (BRP). Dit geldt ook voor kindjes van een miskraam. Hoe pril en hoelang geleden ook.

Intussen heb ik van diverse ouders gehoord dat ze geraakt zijn omdat ze nu eindelijk hun kindje(s) op deze manier bestaansrecht kunnen geven. Juist omdat het ook kan bij verlies in de eerste helft van de zwangerschap. ’Ook de kindjes van mijn vroege miskramen? Dat gaan we zeker doen!’ ‘Ik besef het goede nieuws nog nauwelijks.’ ‘Oh, kan het nu echt? Dit is heel erg mooi!’

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik in gesprek zou gaan met de deskundigen van de gemeente Utrecht. Dat is intussen gebeurd. Ik was blij verrast hoe ontzettend zorgvuldig deze gemeente het al heeft voorbereid, juist ook voor ouders die hun kindje lang geleden of heel vroeg in de zwangerschap verloren.

Graag deel ik hoe mijn gesprek ging met Bas van Beusekom, specialist burgerzaken van de gemeente Utrecht.

Bas, waarom vind jij het belangrijk dat de gemeente nu deze mogelijkheid kan bieden aan ouders?

“De afgelopen jaren heb ik verschillende mensen op bezoek gehad hierover. Er staat me een dame van in de 80 bij, die nog ondersteboven is van haar verlies. Voor haar en alle andere ouders willen we het zo goed mogelijk regelen. Ik weet dat het voor ouders van groot gewicht kan zijn, dat ze nu eindelijk de mogelijkheid krijgen om hun kind te laten bijschrijven in de BRP. Het is een erkenning van het bestaan van hun kind.”

Wat is de eerste stap voor ouders die hun kindje(s) willen laten registreren?

“Maak een afspraak bij het gemeentehuis in de plaats waar je nu woont. Dit kan vanaf 4 februari. Bij de gemeente Utrecht is het dan ook mogelijk om de registratie digitaal aan te vragen, maar dat zal nog niet bij alle gemeenten zo zijn. Dus meestal zul je een afspraak krijgen bij de balie. Verstandig is in ieder geval om vooraf te informeren hoe jouw woongemeente met dit onderwerp omgaat en wat er moet gebeuren. Kijk bijvoorbeeld op de website van je woongemeente, als daar niks staat neem dan telefonisch contact met ze op.”

Welke tips heb je voor ouders?

• “Is er nog geen akte van je kind opgemaakt? Neem dan eerst contact op met de gemeente waar je kind destijds is geboren. Zij kunnen nagaan wat er moet gebeuren om alsnog een akte op te maken. Als er dan inderdaad geen akte is opgemaakt, denk dan van tevoren na over hoe je je kind wil laten registreren. Welke naam geef je het? Weet je het geslacht? Trouwens, met ‘geslacht onbekend’, dat kan ook. Wat is de geboortedatum van je kind of, als dat onduidelijk is, welke datum geldt voor jou als de geboortedatum? Zoek documenten van toen op: het verslag van de verloskundige, gynaecoloog of de huisarts bijvoorbeeld. Heb je zo’n verslag niet? Niet erg, de ambtenaar zal zich soepel opstellen, omdat ze ook weet hoe belangrijk het is voor ouders om een akte van hun kind te hebben en deze in de BRP te laten registreren.
• Is er wel een akte van je kind maar staan er geen voornamen op? Neem dan eerst contact op met de gemeente waar je kind destijds is geboren. Zij kunnen op jouw/jullie verzoek alsnog voornamen op de akte opnemen. Vervolgens kan je kind met voornamen worden geregistreerd in de BRP.
• Is er een akte van je kind, met voornamen? Als je hiervan een afschrift hebt neem dat dan mee naar je woongemeente. Heb je geen afschrift dan zal je woongemeente dat voor je kunnen opvragen bij de geboortegemeente van je kind.”

Bas noemt nog iets belangrijks: “Je kunt registratie van je kind bij jouw gegevens in de BRP alleen voor jezelf aanvragen. Als de andere ouder het ook wil, vraagt hij of zij het apart aan. En, de ene ouder kan de aanvraag wel doen, terwijl de andere dat niet doet.”

Dank je wel, Bas, voor het beantwoorden van mijn vragen! Ik heb er veel vertrouwen in dat ouders bij de gemeente Utrecht goed geholpen worden!

En woon je ergens anders, hopelijk helpt deze informatie je om goed voorbereid naar je gesprek te gaan. Intussen weet ik van Natasja, één van de initiatiefnemers van de wetswijziging, dat er helaas ook gemeenten zijn waar de ambtenaren nog niet zo betrokken en voorbereid zijn. Alle ambtenaren hebben het verzoek gekregen vanuit de rijksoverheid om coulant te zijn, als ouders geen bewijs hebben van de geboorte bijvoorbeeld. Maar een nuance is op zijn plaats: het zou helaas kunnen dat je in jouw gemeente daardoor toch tegen obstakels aanloopt. Veel succes en sterkte dan! Je kunt je verhaal dan ook delen op de facebookgroep wijbrp, dan worden de krachten gebundeld.

Ben je verloskundige? Deel deze informatie dan bijvoorbeeld via facebook of zet een link op je website, zo kun je ouders in je praktijk goed informeren hierover.

Tot slot, op deze website vind je de officiële info van de rijksoverheid.

Alle goeds gewenst!

© Miriam van Kreij – 2019

Ben je verloskundige, echoscopist of coach? Dan heeft je praktijk waarschijnlijk ook een Facebook-pagina of Instagram-account. Wat kun je daar nou opzetten, zodat duidelijk is dat je in je vak ook aandacht hebt voor ouders met een miskraam? Hoe besteed je aandacht aan het verlies van een kindje in de zwangerschap, zonder het meteen te beladen te laten zijn?

Waarom zou je eigenlijk iets posten over miskramen? 5 redenen:

• Ouders weten dan dat je aandacht hebt voor hun verlies, ook als dat wat langer geleden is.
• Je laat zien dat erover gepraat mag worden. Dat kan bijvoorbeeld iets van de zorgen weghalen bij nieuwe zwangerschappen.
• Je bouwt aan een goede band met de ouders en laat zien dat je ook hierin professioneel voor ze klaarstaat.
• Op een laagdrempelige manier laat je ouders weten dat je snapt dat hun verlies niet ‘over’ hoeft te zijn. Het mag aandacht krijgen, omdat het ertoe doet.
• Je geeft informatie aan ouders, waar ze zelf mee verder kunnen. Daarmee geef je zorg zonder dat er per se 1-op-1-contact voor nodig is. Dat scheelt jou én de ouders tijd en energie.

Goed, het is dus van belang om geregeld ook iets over miskramen te posten. Bijvoorbeeld elke maand of na elke 10 posts? Maar wát kun je dan op je Facebook-pagina zetten?

10 suggesties voor posts rond miskramen:

1. Geef aandacht aan Wereldlichtjesdag. Dit wordt wereldwijd georganiseerd op de 2^e zondag van december om overleden kinderen te herdenken. Ook kinderen die in de baarmoeder zijn overleden, ook als de zwangerschap heel pril was. Misschien wordt er bij jullie in de buurt ook een bijeenkomst voor Wereldlichtjesdag georganiseerd? Deel dan de uitnodiging ervan op jullie pagina.
2. Laat zien welke prentenboeken er zijn rond miskramen. Prentenboeken die ouders met hun kinderen kunnen lezen. Neem bijvoorbeeld deze link op in je post.
3. Vertel het als je naar een bij- of nascholing bent geweest rond dit thema. Toen ik eerder dit jaar sprak op het congres “Verlies in de verloskunde”, zag ik daarna verschillende posts van deelnemers. Heel goed, want het toont ook dat ze hierin willen blijven leren.
4. In de aanloop naar moederdag en vaderdag zie je vaak mooie teksten die ook aandacht hebben voor ouders die hun kindje niet kunnen vasthouden.
5. Vertel het als je mijn nascholing ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden’ gaat volgen of hebt gevolgd. Zo weten jullie klanten dat je aandacht hebt voor dit aspect van jullie vak, omdat je wil dat ouders met miskramen nóg beter begeleid worden. En heb je daarna bijvoorbeeld de tekst rond miskramen op je website aangepast? Meld het!
6. Oktober wordt wereldwijd gezien als de maand van verlies in de zwangerschap, oftewel ‘Pregnancy and Infant Loss Awareness month’. De week van 9 tot 15 oktober is uitgeroepen tot ‘International baby loss awareness week’. 15 oktober staat specifiek in het teken van verlies in de zwangerschap. Goede aanleiding voor een post.
7. Is er een herdenkingsmonument voor ongeboren kinderen bij jullie in de buurt? Bijvoorbeeld een vlindermonumentje op een algemene begraafplaats? Vertel erover, laat een foto zien. (Check anders dit overzicht van gedenkplekken.)
8. Deel een post van Miskraambegeleiding Nederland. Bijvoorbeeld deze post van eerder dit jaar met het artikel in Vrij Nederland over de impact van miskramen.
9. Deel handige stappenplannen met je cliënten. Vertel over het stappenplan dat ouders kunnen gebruiken om hun andere kinderen te vertellen over de miskraam. Of vertel over deze checklist voor ouders die merken dat ze het lastig vinden om samen nog te praten over hun miskraam. Daarmee help je ook de ouders voor wie het wat langer geleden is.
10. Vertel naar wie je doorverwijst als ouders meer hulp nodig hebben om met hun prille verlies om te gaan. Door de namen en websites van die coaches te noemen, geef je waardevolle informatie. Daarmee help je ook ouders, voor wie de drempel om je te bellen en het te vragen misschien te hoog is. (Suggesties nodig? Hier vind je de coaches die mijn gespecialiseerde opleiding hebben gedaan.)

• Extra tip: recent verscheen mijn nieuwe boek ‘Als je je kindje verliest in de zwangerschap’, Het is een persoonlijk boek dat ouders kunnen invullen en bewaren, om de ervaringen van hun miskraam te verwerken. Misschien leg je het boek als inkijkexemplaar in je wachtkamer? Dan kun je een foto daarvan natuurlijk ook gerust delen ;-).

Wil je meer inspiratie of posts om te delen? Miskraambegeleiding Nederland is actief op Facebook via /miskraambegeleidingnederland. En op Twitter vind je me via @miriamvk. Graag tot kijk!

© Miriam van Kreij – 2018

In mijn boek ‘Begeleiding van vrouwen met een miskraam’ vind je naast praktische tips ook veel ervaringsverhalen. Godelieves eerste dochtertje Infinity is in 2014 dood geboren na een zwangerschap van vijftien weken en twee dagen. Godelieve vertelt:

‘Infinity was helemaal af, alleen veel te klein om te kunnen leven. Na haar geboorte werd ik geleefd: de placenta kwam er niet uit en uiteindelijk moest ik naar de operatiekamer voor een curettage.

Ondertussen kregen we de vraag wat we met het kindje wilden doen: mee naar huis nemen, medisch afval, laten begraven of cremeren, eventueel in een groepscrematie met andere doodgeboren kindjes?

De vraag werd een beetje tussen neus en lippen door gesteld, er was geen schriftelijk informatiemateriaal of iemand die met ons de mogelijkheden en vooral ook de consequenties besprak.

Daar heb ik uiteindelijk veel verdriet van gehad.

We kozen voor een groepscrematie en die werd keurig afgehandeld. We kregen een maand later een brief van de uitvaartondernemer dat de crematie zou plaatsvinden, dat we er niet bij konden zijn maar wel na die datum een specifiek veldje op het terrein van het crematorium konden bezoeken waar de as werd uitgestrooid.

Ik wilde graag wat van de as hebben – voor in een sieraad of tatoeage – maar dat bleek niet te kunnen omdat het niet alleen de as van Infinity zou zijn maar ook van andere kinderen. Als ik dat van tevoren had geweten, had ik niet voor deze optie gekozen.’

Noot: dit speelde in 2014. Intussen heb ik van verschillende gynaecologen gehoord dat kindjes nooit meer met het medisch afval meegaan. In de richtlijnen van de NVOG staat nu: “Anonieme verbranding met ander organisch ziekenhuismateriaal vindt niet meer plaats.” Gelukkig maar.

Hoe kun je als ziekenhuis, en als samenwerkende geboortezorgprofessionals, zorgen dat ouders nog beter geïnformeerd zijn, zodat ze echt goed kunnen beslissen in die heftige en turbulente situatie?

3 tips waar je ouders meteen beter mee helpt:

• Welke informatie geven jullie de ouders? Tip: geef de informatie in elk geval ook op papier, zodat ouders het nog kunnen doorlezen.
• Is die informatie vooral medisch en fysiek gericht? Of is er ook al aandacht voor de emotionele kant van de situatie? Tip: kijk wat je kunt doen om in die informatie nog meer aandacht te hebben voor de psychosociale aspecten van de keuzes die ouders moeten maken.
• Hoe veel tijd krijgen ouders om te beslissen? Met wie spreken ze om de verschillende opties af te wegen? Tip: bespreek in je team wat jullie hierin kunnen verbeteren.

Wil je hier suggesties voor? Bel of mail me, ik ga er graag over in gesprek met jullie.

Bonustip: wat kun je nog meer doen?

De emotionele kant van begeleiding van ouders die hun kind verliezen in eerste 20 weken van de zwangerschap is van groot belang, ook voor de latere verwerking. Wil je hier als team gynaecologen of in je VSV aandacht aan besteden? Goed idee! Ik kom graag naar jullie toe om hier een interactieve workshop of training over te geven.

Bel of mail me gerust om te overleggen wat passend is voor jullie. Je kunt me bereiken op info@miskraambegeleiding.nl of 06 244 15 838. Graag tot kijk!

© Miriam van Kreij – 2018

Welke begeleiding heeft een vrouw nou nodig? Waar heeft ze behoefte aan? Je kunt het haar vragen, natuurlijk. Dat moet je ook zeker doen. Maar let op: ze weet het ook niet altijd precies. Soms is de behoefte pas na een tijdje duidelijk.

Vrouwen zeggen bijvoorbeeld: “Achteraf vind ik dat de verloskundige me te snel heeft losgelaten.” Terwijl ze toen echt zelf zei dat de verloskundige haar niet meer hoefde te bellen. Dat voelt dan achteraf niet fijn, ook niet voor jou als verloskundige. Hoe voorkom je dat?

Let op je taal. De manier waarop je een vraag stelt, leidt bijna automatisch naar het antwoord dat je zult krijgen. Met je taal stuur je ouders al een bepaalde kant op.

Stel je hebt een vrouw aan de telefoon, omdat ze vorige week een miskraam had. Wat zeg je dan aan het eind van het telefoongesprek?

1. Is dit gesprek voldoende voor je?
2. Vind je het fijn als we nog eens bellen?
3. Zal ik je volgende week bellen? Of liever nog een week later?
4. Ik bel je volgende week, goed?
5. We houden altijd nog een tijdje contact na een miskraam. Dus ik bel je volgende week om te horen hoe het dan met je is.

Hoe doe jij dat nu? En voel je waar je dan op aanstuurt? Daarin kun je voorbij gaan aan de behoefte van de vrouw.

Mijn advies: doe géén A of B. Bij A of B kan een moeder zich bezwaard voelen als ze je nog eens laat bellen. Ze kan denken “Ik red het zelf wel.” Of iets als “Ik moet het toch zelf wel kunnen. Het gebeurt zoveel vrouwen.” Kies dus liever voor C, D of beter nog: E. Daar help je de vrouw mee. Als de vrouw echt niet wil dat je belt, zal ze het aangeven. En dat is dan okay.

Want echt niemand heeft me gezegd dat haar verloskundige teveel contact hield na haar miskraam. Integendeel…

Verloskundige Ineke deed dit voorjaar mee aan mijn nascholingstraining. Ze gaf nog een goede tip: “Wij bellen altijd na twee maanden nog eens op. Om te horen hoe het gaat. En ik merk dat ouders dat erg waarderen. Ze mogen natuurlijk altijd zelf contact opnemen met ons, maar dat doet bijna niemand. Maar als wij bellen, vinden ze het toch fijn om het er nog eens over te hebben.”

Wil je meer praktische tips? Doe dan mee aan de geaccrediteerde training “Vrouwen met een miskraam goed begeleiden”. Je bent welkom!

© Miriam van Kreij – 2017