Stel, een moeder is opnieuw zwanger. Ze wil blij zijn met de zwangerschap en met het kindje in haar buik, maar ze merkt dat ze last heeft van zorgen en angsten, omdat ze eerder een kindje is verloren bij een miskraam. Dan is dát het moment om hulp te zoeken om die eerdere ervaringen te verwerken, te helen. Ze hoeft er niet mee te wachten. Het kan heel goed tijdens deze zwangerschap!
5 redenen hiervoor:
1. Het is belangrijk dat je de zwangere met zorgen serieus neemt. Dat je haar gevoelens serieus neemt. Als ze last heeft van het verlies van haar kindje in een eerdere zwangerschap, dan mag ze het helen. Ze hoeft niet rond te blijven lopen met het verdriet of de zwaarte. Het leven mag lichter worden en dat kan ook als ze de juiste hulp krijgt.
Maar hoe doe je dat, omgaan met het verlies van je prille kindje? Hoe heel je die ervaring? Dat staat niet in de babytijdschriften, dat leren we ook niet op school. Het is geen schande om er hulp bij te vragen. Dus fijn als ze het aan jou vraagt. Juist bij jou als coach of verloskundige kan ze de informatie krijgen die ze nodig heeft. Omdat jij haar kunt doorverwijzen naar gespecialiseerde hulp bijvoorbeeld. Dit is namelijk geen thema om mee aan te rommelen.
2. Als de moeder aandacht heeft voor haar verlies, als ze het verlies van haar kindjes op de goede manier plek kan geven in haar leven, geeft dat meer vertrouwen. Vertrouwen in zichzelf, vertrouwen in haar lijf, vertrouwen in de bevalling en geboorte. En vertrouwen in de toekomst die ze tegemoet gaat. Kortom, het doet haar zwangerschap goed, als eerdere ervaringen niet langer in de weg staan.
3. Het is fijn voor het nieuwe kindje, dat de moeder haar verdriet om het verlies van de eerdere kindjes aangaat. Dat maakt het nieuwe kind vrijer om zijn of haar eigen leven te leven. Een uitspraak die ik daarbij vaak aanhaal (vrij naar Else-Marie van den Eerenbeemt): “Als ouders de stenen oprapen op hun pad, dan hoeven hun kinderen er niet over te struikelen.”
Verder ken ik veel voorbeelden waarin het verwerken van het eerdere verlies positief bijdraagt aan de hechting tussen de moeder en het nieuwe kindje in haar buik.
Een moeder hierover: “Zo blij dat ik deze stap heb gezet! Het doet het kindje in mijn buik ook recht, dat ik alle aandacht bij haar heb. Voorheen was ik grotendeels in beslag genomen door het verdriet om de verloren kindjes. Nu kan ik zelfs met vreugde uitkijken naar de geboorte van dit nieuwe kindje.”
4. Wetenschappelijk onderzoek laat bovendien zien dat een nieuwe zwangerschap het eerdere verdriet niet heelt. Wat vaak wel gedacht werd… De nieuwe zwangerschap geeft natuurlijk wel afleiding, maar dat betekent dus uitstel, geen afstel. Het leven zal dan op een later moment vragen om te rouwen om het verlies.
5. Tot slot een heel praktische reden om juist in de zwangerschap hiermee aan de slag te gaan en er niet mee te wachten. Want als de baby er straks is, heeft de moeder logistiek en emotioneel gezien meestal veel minder ruimte om tijd voor zichzelf te maken. “Juist nu in mijn verlof heb ik er ruimte voor, mijn oudste is vandaag op de crèche, dus ik heb mijn handen vrij.”
Goed, 5 redenen om juist in de nieuwe zwangerschap oog te hebben voor verdriet uit eerdere zwangerschappen. Vraag er dus naar bij de intake of bij latere controle-afspraken. “Hoe kijk je terug op je eerdere zwangerschappen? Hoe heb je het ervaren? Hoe voelt het nu als je eraan terugdenkt?” En vermoed je dat de zwangere die je begeleidt, baat kan hebben bij hulp om om te gaan met het verlies van haar kindje(s)? Voel je vrij om haar door te verwijzen naar mij.
De ervaring van een hoogzwangere moeder
Vorige maand begeleidde ik een moeder die net begonnen was aan haar zwangerschapsverlof. Haar oudste kind is een dochter van 4, daarna kreeg ze 3 miskramen. En nu was ze 32 weken in verwachting van haar zoon.
Haar verloskundige had haar doorverwezen, omdat ze nog zoveel last had van haar eerdere miskramen. Dat gaf veel lading aan deze zwangerschap, waardoor ze er niet echt van kon genieten.
Ik heb een dag met haar mogen werken, heel gerichte persoonlijke begeleiding.
De moeder was opgelucht en blij verrast met het resultaat: “Ik duwde het verdriet om de verloren kindjes altijd ver van me af. Maar door de oefeningen die we deden, kan ik nu voelen ik ze dichtbij me hebt. Dat maakt me completer. Het is goed zo. En ik kan de bevalling en geboorte van onze zoon nu met vreugde tegemoet zien.”
Wil je leren hoe je ouders deze persoonlijke gerichte begeleiding kunt geven?
Begeleiding die echt verschil maakt voor de ouders én voor de kinderen in het gezin? Doe dan mee aan de opleiding voor coaches & therapeuten: ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden in je coachpraktijk’. Een uniek halfjaar programma, waarin ik je precies leer hoe je dat kunt doen. Als je je nu inschrijft, krijg je de waardevolle extra’s. Het aantal plekken is beperkt en de belangstelling is groot. Dus, bel of mail me gauw als je je plek bij deze opleiding wilt reserveren!
Wil je hulp om de ervaring van je miskramen of abortus te verwerken? Klik hier voor meer info.
© Miriam van Kreij – 2018
Rouwdeskundige Manu Keirse schreef het voorwoord bij mijn boek ‘Begeleiding van vrouwen met een miskraam’. Ik ben er heel trots op, dat hij zijn naam heeft willen verbinden aan mijn boek. En dus aan het thema. Dat onderstreept dat rouw passend is als ouders hun kindje in de zwangerschap verliezen.
Rouw is geen ziekte
Manu Keirse is er fel op. Dat het eigenlijk raar is dat we als maatschappij rouw als een ziekte zien. Het is iets wat bij het leven hoort, hoe verdrietig ook. Iemand die rouwt, is niet ziek, hij of zij rouwt. En dat kost energie en tijd. Daar mag dus aandacht en ruimte voor zijn.
Rouw hoort bij verlies, hoe pril ook
Rouwen is dus geen overdreven reactie van iemand die haar kind is verloren in de zwangerschap. Integendeel. Het is juist heel normaal en gezond dat er gerouwd wordt, ook bij verlies in het prille begin van de zwangerschap. Hoe pril dan ook.
Manu Keirse zegt het zo in het voorwoord: “Het verdriet wordt niet bepaald door het aantal weken zwangerschap, niet door het gewicht van het kind, maar door de intensiteit van het verlangen naar het kind.”
Hoe help je haar bij rouw, ook in een nieuwe zwangerschap?
Een voorbeeld dat je vast herkent: als een vrouw na een miskraam opnieuw zwanger is, is ze meestal bezorgder, bang dat het misschien wéér mis gaat. Maar heeft ze dan meteen een angststoornis waarvoor ze naar de psycholoog moet? Nou, nee, niet per se. Deze vrouw zou ook zomaar heel goed geholpen kunnen zijn bij hulp om het verlies van haar kindje te dragen. Mijn opleiding voor coaches en therapeuten gaat precies hierover. Over hoe je vrouwen in je praktijk kunt helpen om dit verlies te verweven in hun leven, zodat ze met vertrouwen de toekomst tegemoet kunnen gaan. Want dat kan echt, op een simpele manier met veel resultaat.
Klinkt dat interessant? Kijk dan hier voor meer informatie over deze unieke opleiding voor coaches. Binnenkort start de nieuwe lichting. Je bent heel welkom! Schrijf je gauw in, dan krijg je ook de waardevolle bonussen!
Rouw is geen ziekte, maar ziekmelden kan helpen
Verloskundigen of echoscopisten die aan ouders hebben moeten vertellen dat het hartje helaas niet meer klopt, raad ik aan om te zeggen: ‘Overweeg om je ziek te melden’. Omdat dat aansluit bij hoe onze maatschappij georganiseerd is. Ziekmelden geeft in elk geval ruimte om het verdriet te voelen. Dat is een belangrijke taak bij de rouwarbeid. En natuurlijk, niet voor iedereen is ziekmelden het beste. Voor sommige vrouwen geeft hun werk nou net de afleiding die ze nodig hebben om met het verdriet om te kunnen gaan. Rouwen blijft persoonlijk.
Wat kun je doen bij uitgestelde rouw?
Soms komt een moeder er pas aan toe om het verdriet van haar miskraam te voelen als haar jongste kind 4 jaar is en naar school gaat. Soms komt er pas ruimte om te rouwen om het kindje dat ze verloren is, als alle kinderen uit huis zijn. Dat noemen ze ook wel uitgestelde rouw. Wanneer dan ook, ook deze moeder is heel welkom voor begeleiding. Bij mij of bij één van de coaches die door mij gecertificeerd zijn.
Wil je je expertise ook verbreden en verdiepen? Zodat je als coach ouders met miskramen goed kunt begeleiden? Kijk dan bij de opleiding ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden in je coachpraktijk’. Je bent welkom!
© Miriam van Kreij – 2018
Een vrouw die eerder een zwangerschap heeft afgebroken, om wat voor reden dan ook, kan daarvan nog veel last hebben in een nieuwe zwangerschap. Dus soms zul je dan intensiever in gesprek zijn met een moeder, bijvoorbeeld omdat ze zich schuldig voelt of zich schaamt. Of omdat ze haar ervaringen van toen moeilijk kan verwerken.
En soms willen vrouwen het liever niet hebben over hun abortus of afgebroken zwangerschap. Verloskundigen vertellen me wel eens, dat het best lastig kan zijn om een vrouw te begeleiden die er eigenlijk niet aan wil. Je kunt dan denken: “Nou ja, als ze niet wil, dan niet. Het is haar leven.”
Maar wat als je weet dat het ook voor haar nieuwe zwangerschap beter zou zijn als ze de ervaringen rond de afgebroken zwangerschap wél heelt? Wat kun je dan doen? De metafoor van de strandbal kan je daarbij behulpzaam zijn. Je leest ‘m hieronder. Gebruik ‘m gerust.
Ken je de metafoor van de strandbal? Deze metafoor kan fijn zijn om te vertellen aan de vrouw die het moeilijk vindt om om te gaan met haar eerder afgebroken zwangerschap of abortus. Dus vertel haar over de strandbal, als je inschat dat het passend is.
Een abortus waar niet meer over gepraat wordt, is als een strandbal die je onder water probeert te houden. Dat gaat best, maar het kost veel aandacht en energie. En je houdt altijd de angst dat die bal op een ongelegen moment toch met veel gespetter naar boven schiet
Zo werkt het ook met een abortus waar je niet meer over praat, die er eigenlijk niet mag zijn. Het gevolg is dat je niet voluit leeft. Dat je je in sociale contacten altijd wat terughoudt misschien. Een deel van jou, een deel van je aandacht is toch bezig met de abortus. Of met het vermijden van gevoelens of gedachten over je abortus.
Het kost veel energie en aandacht. En die energie kun je niet aan andere zaken besteden. Niet aan je relatie, je eventuele andere kinderen, je werk, je familie, je gezondheid, je toekomst.
Maar dat kan ook anders. Als je de ervaringen rond je abortus of afgebroken zwangerschap verwerkt, kun je weer vrijer leven. Blijf niet rondlopen met je verdriet, je schuldgevoel, je schaamte, je spijt misschien. Denk ook niet dat het vanzelf overgaat. Dat gaat het niet, namelijk. Hoe jammer dat misschien ook is. Dus zorg dat je de ervaringen rond je abortus gaat verwerken. Dan kun je weer beter functioneren, thuis en op je werk. Het is bovendien goed voor je nieuwe zwangerschap, voor het nieuwe kindje.
En natuurlijk, deze metafoor geldt ook voor vrouwen die de ervaring van hun miskraam of buitenbaarmoederlijke zwangerschap maar moeilijk plek kunnen geven. Of die een zwangerschap hebben afgebroken om medische redenen. Kijk waar jij de strandbal kunt inzetten in je begeleiding, zodat de vrouwen in je praktijk nóg beter geholpen zijn.
Wil je meer praktische tips? Doe dan mee aan de KNOV- & BEN-geaccrediteerde training ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden’.
Trouwens, een vrouw met een miskraam of abortus is altijd welkom voor persoonlijke begeleiding bij Miskraambegeleiding Nederland. Verwijs haar dus gerust door voor een gratis en vrijblijvend eerste telefoongesprek. Meer daarover vind je op www.miskraambegeleiding.nl/herstel.
© Miriam van Kreij – 2017
- Wat is de watermethode eigenlijk?
Een kindje dat geboren wordt bij een miskraam is ontzettend teer. Met de watermethode bewaren ouders het kindje in een bakje koud water.
Het is handig dat je weet van de watermethode, omdat ouders soms aan je vragen wat ze kunnen doen met het kindje dat ze opvangen bij een miskraam. Dit is dan een heel goede tip.
- Waarom is de watermethode prettig voor ouders?
Ilona vertelt over ervaringen met de watermethode : “Het voordeel voor ouders is dat het kindje erg mooi blijft. De kleur is veel lichter dan buiten het water en de handjes en voetjes ontvouwen zich. Het kindje ligt weer in de foetushouding, net als in de baarmoeder.”
Dat kan helpen om goed afscheid te nemen. En dat draagt bij aan een goede emotionele verwerking van de ervaringen rond de miskraam. Daar help je de ouders en hun andere kind(eren) dus mee!
Let op: bij heel prille zwangerschappen wordt er natuurlijk vaak geen herkenbaar embryo opgevangen. Dan is de watermethode niet aan de orde.
- Waarom is de watermethode prettig voor jou als verloskundige?
Je kunt de ouders iets concreets aanraden, wat ze echt niet zelf verzinnen. Het is namelijk nog niet algemeen bekend, dat je een kindje zo kunt bewaren. Ouders moeten het van jou als professional horen.
Bovendien kun je als verloskundige zo beter beoordelen of er aan de buitenkant zichtbare aangeboren afwijkingen zijn.
Deze tip doet me denken aan een tip die ik eerder gaf. Geef de vrouw die haar miskraam afwacht, de tip om door een vergiet te plassen. Dan kan ze het embryo, het kindje, opvangen. Dat geeft tijd om te beslissen wat ze ermee wil doen. Je zou kunnen zeggen dat de watermethode die tijd verlengt. Ook omdat het kindje langer ‘mooi’ blijft.
Je helpt ouders dus om zo goed mogelijk afscheid te nemen van hun kindje. Hoe verdrietig de situatie ook is. Door het kindje een tijdje in water te bewaren, kunnen ouders hun miskraam waarschijnlijk beter verwerken.
- Wat doen ouders daarna met het embryo?
Ouders kunnen hun prille kindje een paar uren of zelfs dagen bewaren in het water. Daarna kunnen de ouders er bijvoorbeeld voor kiezen om het kindje te begraven of te laten cremeren. Overigens is officieel begraven of cremeren verplicht vanaf 24 weken zwangerschap. Maar het kan en mag ook bij kortere zwangerschappen. Bij een miskraam mogen de ouders het kindje bijvoorbeeld ook begraven in het bos. Of in hun eigen tuin. Of in een grote plantenbak, zodat het kan meeverhuizen…
- Meer lezen over de watermethode?
De watermethode heeft bekendheid gekregen door Ilona Tiemens-van Putten. Ze is verloskundige en arts. Voor meer informatie kijk je op haar website www.watermethode.nl. Daar staan ook foto’s op van kindjes bij bijvoorbeeld 14 weken zwangerschap.
Wil je ervaringen uitwisselen met andere verloskundigen? En wil je graag meer praktische tips hoe je ouders met een miskraam goed kunt begeleiden? Doe dan mee aan de KNOV-geaccrediteerde training ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden’. Schrijf je nu in. Je bent heel welkom!
© Miriam van Kreij – 2017
Geregeld krijg ik mails van vrouwen die halverwege de zwangerschap een miskraam kregen. Of die bij de 20-weken-echo slecht nieuws hebben gekregen. Laatst nog, een moeder die me vroeg:
“Hoe kan ik er voor onze zoon van 4 goed mee om gaan? Hij verheugde zich al zo op zijn zusje. Wat kunnen we doen voor hem? Wat vertellen we hem wel en niet?”
Ongetwijfeld krijg je zo’n vraag als verloskundige ook geregeld? Wat kun je dan doen?
- ls er een afscheidsritueel of gaat er misschien een begrafenis zijn? Laat de ouders dan ook de andere kinderen van het gezin erbij betrekken, zodat ze op hun eigen manier kunnen bijdragen. Misschien door een tekening of knutsel te maken die erbij kan in haar mandje? Of door een liedje te zingen. Alles kan.
- Hóe vertel je het de kinderen? Download onder aan dit artikel gratis het praktische 5-stappenplan om kinderen te vertellen over de afgebroken zwangerschap.
Je kunt de ouders vertellen dat er mooie prentenboeken over zijn. In dit artikel vind je een overzicht van prentenboeken rond dit thema. De laatste drie boeken vertellen ook over een begrafenis of crematie. Bij vroegere miskramen is dat vaak niet aan de orde. - Na de 20 weken echo hebben de ouders soms voor de keuze gestaan om de zwangerschap om medische redenen af te breken. Mocht dat de situatie zijn, dan hebben de ouders over een tijdje mogelijk ook belangstelling voor dit artikel, over hoe je een afgebroken zwangerschap kunt verwerken.
Ze kunnen er meteen de gratis checklist downloaden: ‘5 manieren hoe je abortus doorwerkt in je leven en wat je eraan kunt doen’. En ja, abortus is misschien niet het woord dat de ouders in die situatie gebruiken. Helaas is er geen woord dat voor alle situaties kloppend is…
Helpt dit je? Ook als je aanvullingen of vragen hebt, dan hoor ik het graag. Bel of mail me dan gerust.
En weet dat ouders welkom zijn voor persoonlijke begeleiding, als ze op enig moment in de toekomst deze ervaring willen gaan verwerken. Dan kan het leven weer lichter worden voor de ouders én hun kinderen.
Wil je zelf meer handvatten om ouders goed te begeleiden? Doe dan mee aan de training ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden’. Je krijgt praktische tools en verhelderende inzichten, waardoor je met meer zelfvertrouwen de begeleiding kunt doen. Ook in dit soort beladen situaties.
Deze training kan ook incompany voor jouw praktijk, coöperatie of ziekenhuis. Bel of mail me gerust als je dat wilt organiseren.
© Miriam van Kreij – 2017
Geregeld krijg ik deze vraag. “Ik heb geen miskraam gehad, maar een abortus. Kan ik dan ook bij jou terecht?”. Ja, je bent heel welkom als je een zwangerschap hebt afgebroken. Om wat voor reden dan ook. En hoe lang of kort geleden het ook is.
Abortus is nog steeds een groot taboe. Hoewel het best vaak voorkomt. Laatst stond in de krant dat 1 op de 7 à 8 zwangerschappen leidt tot een abortus. Maar het is nog steeds geen onderwerp dat je gemakkelijk bespreekt met anderen. Dat herken je misschien.
Terwijl het van binnen wél een groot en belangrijk onderdeel van je leven is. Misschien wel het grootste of het eenzaamste of het heftigst dat je in je leven hebt meegemaakt. Het is vaak een gebeurtenis met veel impact. Schuldgevoel, opluchting, spijt, rouw, verdriet, twijfel, en nog veel meer gevoelens kunnen er door je heen gaan.
Een abortus waar niet meer over gepraat wordt, is als een strandbal die je onder water probeert te houden. Dat gaat best, maar het kost veel aandacht en energie. En je houdt altijd de angst dat die bal op een ongelegen moment toch met veel kabaal naar boven komt spetteren. Zo werkt het ook met een abortus waar je niet meer over praat, die er eigenlijk niet mag zijn.
Wat is daar het gevolg van? Nou, dat je niet voluit leeft. Dat je je in sociale contacten altijd wat terughoudt misschien. Een deel van jou, een deel van je aandacht is toch bezig met de abortus. Of met het vermijden van gevoelens of gedachten over je abortus. Het kost veel energie en aandacht. En die energie kun je niet aan andere zaken besteden. Niet aan je relatie, je eventuele andere kinderen, je werk, je familie, je gezondheid, je toekomst.
Maar dat kan ook anders. Als je de ervaringen rond je abortus verwerkt, kun je weer vrijer leven.
Blijf niet rondlopen met je verdriet, je schuldgevoel, je schaamte, je spijt misschien. Denk ook niet dat het vanzelf overgaat. Dat gaat het niet, namelijk. Hoe jammer dat misschien ook is.
Zorg dat je de ervaringen rond je abortus gaat verwerken. Dan kun je weer beter functioneren, thuis en op je werk.
“Ja, okay,” zeggen vrouwen me dan vaak. “Maar hoe doe ik dat? Hoe verwerk ik mijn abortus?” Dat leren we niet op school. Daar is geen handboek voor.
Gelukkig is er een aanpak die werkt. Mijn aanpak heeft zich bewezen in de praktijk. Al vele vrouwen hebben er baat bij gehad. En ik ga met liefde ook met jou aan de slag. Omdat ik het je gun dat je vrijer kunt leven. In verbinding met alles wat er is. Ook in verbinding met het kindje dat er zo kort was.
Trouwens, Nannette zei me laatst: “Dat is nou juist wat ik niet wil. Ik wil die periode uit mijn leven weg hebben. Doen alsof het er niet was. Dan kan ik door. En nu zeg jij dat ik me moet verbinden? Nee, hoor! Daar wil ik niet aan.”
Een week later ontmoetten we elkaar in een individuele sessie. Ze zei me later dat ze er veel aan heeft gehad en dat het haar rust heeft gebracht. De sessie bij mij heeft haar vertrouwen gegeven in haar toekomst. En dat gun ik ook jou van harte.
Je bent heel welkom om erover in gesprek te gaan met me. Het eerste telefoongesprek is altijd vrijblijvend en gratis.
Mail me gerust om een afspraak te maken. Je kunt me bereiken op info@miskraambegeleiding.nl. Dan spreek ik je graag binnenkort. Want het leven mag en kan lichter. Ook jouw leven, met alles wat er gebeurd is.
Nog even over veiligheid. Alles is vertrouwelijk. Ik vertel niks over jou of jouw situatie aan anderen. Voel je welkom, met alles wat er is.
Liever eerst nog wat lezen? Download dan gratis deze checklist.
Vul dan hier je voornaam en je e-mailadres in. Dan krijg je meteen de checklist ‘5 manieren hoe je abortus doorwerkt in je leven en wat je eraan kunt doen’. Natuurlijk ga ik ook dan vertrouwelijk om met je gegevens. Vanzelfsprekend.
© Miriam van Kreij – 2017
Ouders die de helft van hun tweeling verliezen, verdienen goede begeleiding. Gelukkig krijgen ze die meestal ook. Maar soms is het niet zo duidelijk, of een zwangerschap nou wel of niet om een tweeling gaat. In mijn trainingen vertellen verloskundigen geregeld over hoe lastig dat dan is.
Hieronder lees je 3 situaties die misschien duiden op een tweelingzwangerschap. Ken jij ze alle 3?
Wanneer twijfel je misschien? 3 situaties
- Wat zeg je tegen ouders, als je op de echo ziet dat er één hartje klopt, terwijl je in aanleg twee embryo’s ziet? Benoem je dat? Of zeg je er niks over?
- Wat zeg je als de vrouw bloedverlies heeft gehad, terwijl de echo een kloppend hartje laat zien. Zeg je dan dat er misschien een tweeling was? Of doe je dat niet?Laatst zei een verloskundige dat ze daar terughoudend in is. “Want soms wordt het te groot gemaakt. Bloedverlies betekent niet automatisch dat er een tweelinghelft gestorven is.” Nee, dat klopt natuurlijk. En toch…
- Wat zeg je tegen de ouders, als er in het dossier geen sprake is van een tweeling, maar als je het na de bevalling ziet (of vermoedt) aan de placenta? Zeg je er iets over? Of houd je het stil?
Welke ervaring heb jij hiermee?
Ben benieuwd wat jij doet in deze situaties. Hoe ga je ermee om? Zeg je er iets van? Of juist bewust niet?
Is dit ook iets waar je met collega’s over kunt praten? Welke situatie van misschien langer geleden staat je nog bij?
En ken je meer situaties waarin het niet zo duidelijk is? Dan hoor ik je aanvullingen graag. Dank alvast!
Wil je er binnenkort over sparren met gedreven collega-verloskundigen?
Schrijf je dan in voor de training ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden’.
Deze training kan ook incompany voor de verloskundigen en echoscopisten van jouw praktijk, coöperatie of ziekenhuis. Bel of mail me gerust als je dat wilt organiseren.
© Miriam van Kreij – 2017
Zoals je weet, begeleid ik al meer dan 10 jaar vrouwen die ooit een miskraam hadden. Geregeld tref ik vrouwen, die er veel last van hebben, dat ze het vruchtje ‘zomaar’ door de wc hebben gespoeld. Ze vinden het vaak respectloos naar hun kindje, maar ook hadden ze zichzelf een ander afscheid gegund.
En te vaak hoor ik dat ze achteraf heel graag wat langer hadden stilgestaan bij dat belangrijke moment. Dat ze graag afscheid hadden willen nemen van hun kindje. Dat kan natuurlijk op allerlei manieren, ook zonder het fysiek tastbare. Maar ook dit draagt bij aan een goede verwerking.
Dus, er is een belangrijke tip voor verloskundigen! Een praktisch advies dat je kunt geven aan de moeder. Een tip die bijdraagt aan een goede verwerking. Een tip die bovendien bijdraagt aan een goede relatie met de ouders.
Wat is nu dat zinnetje dat een wereld van verschil maakt?
Plas door een vergiet of een zeef!
Als de moeder door een vergiet of een zeef plast, in de dagen dat ze de miskraam verwacht of heeft, dan vangt ze op wat haar lijf verlaat. Dat maakt dat ze er met aandacht bij kan stilstaan.
Plassen door een vergiet geeft meer ruimte om te doen wat goed is voor dat moment. Ruimte ook om het samen met de partner te kunnen bekijken. Ruimte om afscheid te nemen. Voor sommige vrouwen is het daarna prima om het alsnog door de wc te spoelen. Dat is dan okay. Anderen kiezen er bijvoorbeeld voor om hun kindje te begraven in de tuin, in het bos of in een bloempot.
Extra tip
In de trainingen die ik geef aan verloskundigen, komen vaak nog meer ideeën naar boven. Er zijn verloskundigen die aanbieden om bijvoorbeeld bij een nacontrole thuis, met de moeder mee te kijken of ze inderdaad het volledige vruchtje heeft opgevangen. Dat kan een prettig idee zijn voor de ouders. Overweeg gerust om dat aan te bieden, als dat past bij de werkwijze in jullie praktijk.
Wat kun je nu doen als verloskundige?
- Bespreek met je collega’s of jullie dit advies allemaal al geven. Of dat jullie dat willen gaan doen. Je maakt er voor de ouders een groot verschil mee.
- Check of de tip van de vergiet al in jullie miskraamfolder staat. Of op de paragraaf over miskramen op jullie website. Pas de tekst anders gerust aan.
Deze en meer tips krijg je in de KNOV-geaccrediteerde training ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden’. Je bent heel welkom!
© Miriam van Kreij – 2017
Wat is nu het geheim, waardoor je écht herstelt na je miskraam? Of je buitenbaarmoederlijke zwangerschap, een abortus of een mislukte vruchtbaarheidsbehandeling?
Veel vrouwen komen er fysiek nog best aardig doorheen. Ze pakken de draad van het leven meestal gauw weer op.
Maar mentaal houdt het ze vaak meer bezig dan aan de buitenkant zichtbaar is. Ze piekeren meer, hebben minder energie voor hun werk of hun gezin.
Hoe komt dat nou? Het grootste obstakel is dat ze zich schamen om te vertellen hoe het echt met ze gaat. Soms omdat ze van hun omgeving botte opmerkingen gekregen hebben. Soms omdat ze zelf ook vinden dat ze niet moeten zeuren. Wat vrouwen me de afgelopen weken zoal vertelden:
- ‘Ik heb al een kind. Er zijn ook vrouwen die geen levende kinderen hebben. Dus ik vind dat ik niet moet zeuren.’
- ‘Ik ben nog jong. Dat hoor ik dan ook vaak. Maar dat maakt het verdriet niet minder. Alsof ik niet mag rouwen om dit kind dat ik verloren ben. Al komen er nog vier kinderen, deze ene vervangen ze niet.’
- ‘Ik had een abortus toen ik 20 was, dat weet bijna niemand. Maar soms zie ik deze miskraam als een straf voor mijn beslissing toen.’
- ‘Ik heb geen partner en het is soms best zwaar om mijn kind alleen op te voeden. En toch wil ik een broertje of zusje voor hem. Dat de omgeving dat belachelijk vindt, raakt me. Alsof ik me meteen moet verdedigen als het gesprek over mijn tweede kinderwens gaat.’
Uit angst dat de omgeving ze zal afkeuren, spreken deze vrouwen zich minder uit. Daarmee wordt het moeilijker en zwaarder voor ze. Want in je omgeving zit ook je steun. Als je niet kunt delen wat er in je omgaat, ontstaat er een verwijdering. Hoe klein die in het begin ook lijkt.
Een grote reden achter de schaamte is de angst om afgewezen te worden. “Als ik me uitspreek, vind de ander me dan niet heel raar?” Bang om de vriendschap op het spel te zetten. Bang om afgekeurd te worden. Die angst kan heel diep zitten. En er kunnen allerlei redenen voor zijn. Maar er zijn gelukkig ook praktische oplossingen.
Wat is nu de oplossing? Wat werkt wel?
De oplossing is heel simpel en heel praktisch. Twee stappen:
1. Het vraagt eerst dat je voelt hoe het voor jou is. Dat je dat allereerst voor jezelf erkent. “Ja, ik ben er verdrietig over.” “Ja, ik voel een groot verlangen naar een kind.” “Ja, ik weet het ook even niet meer.” “Ja, ik ben boos op het leven. Het is zo oneerlijk.” “Ja, ik voel me schuldig.” “Ja, ik voel me er onzeker over.”
Wat het ook is dat je voelt he. En dat kan het ene moment iets anders zijn dan het andere moment. Gun jezelf die ruimte.
Monique: “Ik schaamde me dat ik na zo’n lange tijd nog steeds last had van mijn miskramen. En ik schaamde me trouwens ook omdat ik al ruim boven de 40 was en nog steeds een heel actieve kinderwens had. Vriendinnen vonden het maar gek van me, dus daar deelde ik het al jaren niet meer mee. Ik sprak er eigenlijk met niemand over. Door het gesprek met jou aan de telefoon, heb ik het diezelfde avond met mijn man besproken. Dat heeft enorm opgelucht! En nu hebben we het er af en toe over. Dat is goed.”
2. Stap 2 is om in te gesprek gaan over je miskraam, je kinderwens of je kinderloosheid. Ga in gesprek met je partner of een dierbare vriendin. Of met je verloskundige.
Anneloes: “Eerst verzwegen we het. We vertelden niemand dat ik een miskraam had gehad. Mijn man en ik dachten dat dat beter was. Voor ons en voor de mensen om ons heen.
Achteraf weet ik dat mijn herstel pas begon, toen ik het verzwijgen verbrak. Toen ik sprak over wat me bezig hield. En terugkijkend kan ik zeggen dat het mijn leven op verschillende vlakken heel positief heeft veranderd. Maar het begon dus met erover praten. Praten over de ervaring van de miskraam, praten over hoe het voor mij was.”
Wil je de eerste stap zetten? De ervaring van je miskraam of je abortus gaan helen? Verwerken wat je is gebeurd? Neem gerust contact met me op voor persoonlijke begeleiding. Je bent heel welkom.
© Miriam van Kreij – 2016
Dat je miskraam invloed kan hebben op je werk, dat is niet voor iedereen duidelijk. Soms ligt het er ook niet zo dik bovenop. De vrouwen die ik heb mogen interviewen, zagen soms ook pas achteraf welke impact hun miskramen eigenlijk hadden.
Ik heb veel vrouwen mogen interviewen, heel fijn! Ik heb ze beloofd dat ik hun ervaringen anoniem zou weergeven. De namen die je hieronder leest, zijn dus niet hun echte namen. De ervaringen zijn natuurlijk wél echt. En ik had véle vrouwen aan het woord kunnen laten per punt, maar heb het voor dit artikel behapbaar gehouden.
Okay, hier komt de top 5. Hoe werkt je miskraam door in je werk? Of in je loopbaan?
1. Ik voel me zo eenzaam.
- Marieke: “Ik hield het voor mezelf. Privé al, maar helemaal op mijn werk. Ik vertelde er niemand over. Daardoor voelde ik me ook eenzaam.”
- Francien: “Omdat ik vragen wilde ontwijken, maakte ik geen kletspraatjes meer bij de koffieautomaat. Ik wilde voorkomen dat ik moest huilen.”
2. Ik ben er minder. Letterlijk en figuurlijk.
- Marije: “Omdat ik minder energie had en ook nog eens minder geconcentreerd was, had ik mijn werk soms niet af. Of duurde het veel langer.”
- Karin: “In mijn baan ervaar ik schuldgevoel, omdat ik regelmatig naar het ziekenhuis ben voor de vruchtbaarheidsbehandelingen.”
3. Ik werk op de automatische piloot, heb er weinig plezier meer in.
- Elise: “Ik deed mijn werk wel, mijn manager was ook tevreden hoor. Maar ik voelde dat ik er niet alles uithaalde. Ik werkte op de automatische piloot. Dat voelde niet goed.”
- Anne: “Ik was bang dat ik op het afdelingsoverleg in huilen zou uitbarsten als iemand zou vragen: hoe gaat het nou met jou? Daardoor had ik mezelf vooraf al gewapend. Dat maakte ook dat ik niet echt meedeed met het teamoverleg. Terwijl ik daarvoor altijd heel enthousiast was en vol ideeën zat!”
4. Mijn werk heeft niet meer de prioriteit die het eerst had.
- Paulien: “Mijn hele leven stond in het teken van de kinderwens. Werk was ineens niet meer belangrijk. Dan zeiden mensen na mijn miskraam: nu kun je je weer lekker richten op je carrière. Alsof ik dat wilde!”
- Carla: “Het heeft allemaal flink invloed op mijn zelfvertrouwen en dat komt mijn carrière niet ten goede. En juist die carrière wordt weer belangrijker bij de gedachte dat er een reële kans is dat we nooit kinderen zullen krijgen.”
5. Mijn carrière staat on hold.
- Miranda: “Ik durfde niet goed te solliciteren op een andere baan. Stel dat ik toch weer zwanger zou worden. Dus ik bleef zitten waar ik zat. Terwijl ik wist dat ik klaar was in die baan.”
- Lucy: “En ze mogen er niet naar vragen, maar op mijn cv zagen ze natuurlijk mijn leeftijd. Dan krijg je toch de vraag: heb je kinderen? Ook vroeg ik me af: kan ik die zwaardere baan wel aan als ik straks toch zwanger ben?”
Op deze 5 manieren kan je miskraam dus doorwerken in je loopbaan. Herken je dit? Of speelt er bij jou nog iets heel anders?
Stel nou, dat je er iets van herkent…
Stel nou he, dat je er iets van herkent. En stel dat je het voor jezelf lichter wil maken. Stel dat je met meer energie en aandacht wilt kunnen werken. Wat kun je dan doen?
Zet een belangrijke stap om je miskraam te gaan verwerken. Je bent heel welkom voor de bewezen effectieve, persoonlijke begeleiding van Miskraambegeleiding Nederland. Je werkgever wil er misschien ook in investeren? Zodat je gauw weer goed functioneert, thuis en op je werk.
Waarom is het belangrijk dat je de ervaring van je miskraam gaat helen? Wat kun je daaraan hebben?
- Liset merkte dat ze veel steun kreeg, toen ze op haar werk open was over haar miskraam. ‘Het huis stond vol bossen bloemen!’ Dat begon dus bij haar. Zíj vertelde hoe het voor haar was.
- Muriël beaamt dat. “Ik kreeg veel steun van collega’s. Helemaal toen een goede vriendin ook nog bij ons kwam werken. Die tijd maakte onze vriendschap nog hechter.”
- Nienke vertelde dat het herstellen van haar miskraam eigenlijk pas begon toen ze haar stilzwijgen verbrak. Eerst naar de mensen die dichtbij haar stonden. Daarna ook in haar werk. Nienke is ondernemer. “Ik trek nu ook andere klanten aan. Klanten die waarderen dat ik open ben over zoiets kwetsbaars. Dat maakt dat die klanten ook gemakkelijker vertellen waar het bij hen over gaat. En in mijn vak is dat heel waardevol!”
© Miriam van Kreij – 2016
Sarah volgde een individuele dag bij mij, ook al hielden de kosten haar eerst tegen. En ook al was haar man er geen voorstander van. Sarah wist dat ze dit nodig had om verder te kunnen. In haar gezin en in haar werk.
Sarah, dank je wel dat ik je ervaring in deze nieuwsbrief mag noemen!
Waarom deed je de individuele dag bij mij?
“In 6 jaar tijd heb ik 7 miskramen gehad. Gelukkig hebben we ook 2 levende kinderen. Het is lang een vraag gebleven of ik nog een zwangerschap aandurfde. En ik voelde dat ik nog iets te doen had rond de miskramen. Omdat ik jou uit een eerdere workshop ken en vertrouw, wilde ik dit met jou aangaan.”
De kosten hielden me eerst nog tegen
“Wat me eerst nog tegenhield waren de kosten. Mijn zorgverzekeraar vergoedt het niet. Mijn man was er ook geen voorstander van. Hij vindt mij al zo gevoelig… Maar goed, dat was geen reden om het niet te doen!
Ik wist namelijk van de workshop die ik eerder bij je volgde, dat het zo waardevol is. De eerste oefening was toen al zo krachtig. Toen dacht ik: al komt er niks bij, dit is het al waard!”
Wat heeft de dag je opgeleverd?
“Het verdriet is minder geworden. De impact van het verlies ook. Mijn leven is nu lichter. Hoe ik dat merk? Als ik aan mijn miskramen en de kinderen in mijn hart denk, zie ik nu een vrolijk en zonnig beeld voor me. Daar haal ik kracht uit. En door de schrijfoefening ben ik mij er ook weer bewust van geworden, dat schrijven me helpt. Dat ga ik zeker weer oppakken. Een begin is gemaakt (zie hieronder mijn gedicht).
En wat ik echt niet had verwacht: dat deze dag ook meer inzicht heeft gegeven hoe ik werk ervaar. Ik voelde me voor een deel als werknemer in loondienst gevangen. Maar door een oefening die we op de dag deden, kwam ik tot inzicht dat het helemaal niet zo erg is. Dat is een heel fijn bij-effect van de dag!”
Voor wie zou deze begeleiding na miskramen geschikt zijn?
“Voor vrouwen die meer over zichzelf te weten willen komen. En die het aandurven om zich – in een veilige omgeving – open op te stellen. Het vraagt moed om je emoties te ervaren. Maar het levert zoveel op. Ik raad het je echt aan!”
Sarahs advies opvolgen? Je bent heel welkom! De eerste stap is een individueel telefoongesprek van 30 minuten, waarin we bespreken wat je kunt doen om je miskraam te verwerken. Wil je gratis voor zo’n sessie in aanmerking komen? Vul dan je antwoorden op de vragen hier in, dan spreken we elkaar hopelijk binnenkort!
Zonnestralen
Nu ben ik hier.
Altijd al willen doen.
Gevoel voor tijd. Ik schrijf een boek.
Nu ben ik hier.
Wat mooi. How beautiful.
Toelaten, vorbij, loslaten.
Nu ben ik hier.
Altijd al willen doen.
~Sarah~
© Miriam van Kreij – 2016
Laatst sprak ik Marianne. Ze heeft twee miskramen gehad. Dat was vóór de geboorte van haar nu volwassen kinderen. Ik vroeg haar of haar kinderen wisten van de miskramen. Ze stelde me een vraag terug: “Waarom zou ik het ze vertellen? Het is al zo lang geleden. Maar jij vindt dat dus wel belangrijk, vanuit jouw expertise? Waarom eigenlijk?”.
Goeie vraag. Een paar jaar geleden hield ik een onderzoek onder meer dan 500 vrouwen die ooit een miskraam hadden. Of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap of een abortus. Of embryo’s in een vruchtbaarheidstraject. Veel van hen hadden ook één of meer levende kinderen. Ik vroeg die vrouwen toen: heb je je levende kind(eren) verteld van je miskraam?
50% van de vrouwen had dat inderdaad gedaan. En 50% niet. Sommigen vonden het niet nodig. Anderen wilden wachten op het juiste moment. Ze vonden hun kinderen nog te klein of wilden het pas vertellen als de kinderen er zelf naar gaan vragen.
Waarom is het niet handig om te wachten met vertellen?
- Wat is dan het juiste moment? Is dat als je kind 5 is? Of is dat als je dochter op haar 17e haar eerste vriendje heeft? Of tien jaar later als ze zelf kinderen wil krijgen? Wat ik hoor van vrouwen, is dat de drempel steeds hoger lijkt te worden om het te vertellen.
- ‘Later’ kan zo maar te laat zijn. Er zijn namelijk fysieke en mentale klachten die kunnen ontstaan, zolang het ongeboren kind geen plek heeft in jullie gezin.
Een moeder vertelt over haar dochter van 7: ‘Bijzonder wat het heeft gedaan met mijn oudste, toen we haar vertelden dat er vóór haar ook een kindje in mijn buik heeft gezeten. Mijn oudste is er zoveel rustiger van geworden. Voorheen kon ze zo bezig zijn met heftige vragen over leven en dood, nu geniet ze van het leven.’ - Een miskraam raakt niet alleen jou. Het raakt ook je kinderen. Het hoort ook bij hun levensgeschiedenis. Nu al. Dat wordt heel zichtbaar als je kijkt naar de laag van de ziel, in een familieopstelling bijvoorbeeld. In de kinderrij zijn ongeboren kinderen van groot belang. De volgorde doet ertoe. Dus als je oudste levende kind geboren is ná een miskraam, is hij niet de oudste. Dat te weten, kan een boel stress schelen. Dan hoeft hij niet op zijn tenen te lopen om zich groter voor te doen dan hij is, bijvoorbeeld…
Mijn stelling is dus: vertel je kinderen beter wél over je miskraam. En doe het gerust vandaag.
Waarom is het belangrijk om je kinderen te vertellen over je miskramen? 3 redenen
- Je leeft vóór dat je mag praten over dat wat je misschien lastig vindt.
Welk voorbeeld leef je nu voor? Als je je kinderen niet vertelt over zoiets belangrijks in je leven wat draag je dan uit? Dat je je moet schamen? Dat je verdrietige of lastige dingen vooral voor jezelf moet houden? Waarschijnlijk wil je ze meegeven, dat ze je ook mogen vertellen over dingen waar ze mee zitten. Dus, leef dat voor! Dit is misschien wel de belangrijkste reden. Dus, vertel je kinderen over je miskraam. Daarmee geef je het goede voorbeeld dat er gepraat mag worden, ook over misschien lastige onderwerpen. - Het kan problemen in het leven van je kinderen voorkomen.
Nu en in de toekomst. Wat blijkt namelijk? Als ouders niet zelf rouwen om het verloren kind, als ouders hun onzichtbare kind geen plek geven, dan gaan hun andere kinderen dat in hun plaats doen. Omdat ze onbewust aanvoelen dat het ongeboren kind er ook bij hoort.En dat kan zich uiten op allerlei manieren. Een hang naar de dood, bijvoorbeeld. Of juist verdubbelde energie om twee levens tegelijk te willen leven. Soms hebben levende broers & zussen van ongeboren kinderen moeite om succesvol te zijn op school of later in hun werk.Het geeft dus rust als je vertelt over je miskraam. Een uitspraak die ik vaak aanhaal in dit kader: de stenen die jij opraapt op je pad, daar hoeven je kinderen niet over te struikelen (vrij naar Else-Marie van den Eerenbeemt).Lies kwam bij me omdat het maar niet lukte om een baan te vinden naar haar zin. Steeds was ze na korte tijd weer verveeld. In individuele begeleiding bleek dat de miskraam die haar moeder had gehad, veel impact had. Toen ze wist van haar ongeboren broer, kwam er een rust over Lies. Daarna werd het ook veel gemakkelijker om haar eigen pad te gaan. Om werk te vinden dat bij haar past. - Het kan gezondheidsklachten oplossen.
Dat illustreer ik het best met een praktijkvoorbeeld.Susan kwam voor begeleiding, omdat ze al meer dan 15 jaar enorme last had van hooikoorts. Ze liep nu tegen de 30. Alles had ze geprobeerd om haar klachten te verminderen. Niets hielp echt. In een familieopstelling gingen we op onderzoek uit. Wat er toen gebeurde, verraste iedereen. Toen haar ongeboren zus plek kreeg, konden de hooikoortsklachten verdwijnen. In de opstelling gaf dat al veel lucht. En in het dagelijks leven ook, letterlijk!
Na een jaar kreeg ik een grote bos bloemen van Susan. Omdat ze echt van haar hooikoorts af was! (En natuurlijk, niet iedereen met hooikoorts heeft een ongeboren zus. Maar ons lijf vindt soms bijzondere manieren om ons te laten weten dat iets of iemand plek mag krijgen…)
De conclusie is dus simpel. Vertel je kinderen erover! Hoe jong of oud ze ook zijn. Hoe lang of kort je miskraam ook geleden is. Hoe pril of vergevorderd je zwangerschap ook was.
Wil je leren hoe je dat doet? Op een manier die goed voelt voor jou en voor je kinderen?
Download dan nu hier de gratis checklist ‘Het 5-stappenplan om je kinderen te vertellen over je miskraam’. Dat is een heel praktisch hulpmiddel, waardoor je jezelf helpt om het aan je kinderen te vertellen. En daar help je hen weer enorm mee! Hoe jong of oud ze ook zijn.
Alle goeds gewenst voor jou en al je kinderen, de zichtbare en de onzichtbare.
© Miriam van Kreij – 2016
Eline had een miskraam die vrij traumatisch is verlopen. Haar man vond haar heftig bloedend op de badkamervloer. De ambulance kwam met gillende sirene, wat op haar kleuterzoontje ook veel indruk heeft gemaakt.
Waarom zocht je hulp na je miskraam?
“Natuurlijk heb ik veel zelf kunnen doen, zoals zoveel in mijn leven. Maar ik zocht hulp voor de laatste puzzelstukjes. Ik werd bijvoorbeeld op mijn werk door emoties overvallen. En dan kon ik de rest van de dag wel op de automatische piloot doen, maar dat voelde niet goed.”
Praktische hulp, snel resultaat
Eline wist dat ze hulp kon gebruiken om deze heftige ervaringen te verwerken. En om een toekomstige zwangerschap met meer vertrouwen in kunnen te gaan. Ze wilde gerichte praktische hulp, zodat ze snel en effectief resultaat zou bereiken.
Eline: “Ja, ik laat een ander me niet zeggen hoe ik dit moet doen. Ik bepaal zelf hoe ik mijn miskraam verwerk. Ik ging dus googlen naar hulp waar ik meteen baat bij zou hebben. Ik wilde namelijk praktische hulp. Niet van dat zweverige. En zeker geen praatgroep. Wat ik op je site las, sprak me aan. We hadden een verkennend gesprek aan de telefoon. En toen besloot ik om een individuele dag bij je te doen.”
Werkgever betaalt mee
Over de investering: ze wist dat ze dit wilde, ze zou het zelf kunnen betalen, maar Eline is een doortastende vrouw. Ze wist ook dat haar werkgever er veel baat bij zou hebben, als de ervaring van haar miskraam haar niet langer in de weg zou zitten. Dus Eline legde de factuur voor aan haar manager. En die besloot 75% te betalen.
Eline daarover: “Anders had ik het ook gedaan hoor, maar dit is natuurlijk heel fijn!”.
Eline, hoe heb je de dag ervaren?
“Heel goed! Het is misschien gek, maar het onzichtbare werd zichtbaar, op een heel simpele manier. Dat had ik met mijn hoofd niet kunnen bedenken. Dit brengt zoveel rust.
En ik was blij dat ik aan het eind van de dag juist energie over had. Dat had ik niet verwacht! Naast de rust die ik zocht, heb ik dus ook meer energie. Ja, de dag heeft me enorm goed gedaan.”
Voor wie is deze dag geschikt?
Eline: “Voor vrouwen die al stevig in het leven staan. Die eigenlijk alles wel kunnen handelen, maar die hulp nodig hebben bij het laatste stukje. Zodat ze weer verder kunnen.”
Eline, dank je wel!
Waarvoor de koffieautomaat echt niet handig is…
Heb je ook meestal de regie in je leven, maar kun je hulp gebruiken om de ervaring van je miskraam echt helen, zodat je weer goed functioneert in je werk? Zoek dan een omgeving waarin je dat veilig en gericht kunt doen. De koffieautomaat op de afdeling is daarvoor meestal niet de meest geschikte plek…
Wil je in gesprek om te horen hoe je de ervaring van je miskraam kunt te helen? Mail me dan meteen. Ik spreek je graag. Zodat jij ook binnenkort weer goed functioneert, thuis én op je werk.
© Miriam van Kreij – 2016
Schrik je van de titel? Het is zeker niet mijn bedoeling om te provoceren. Wel om helderheid te geven. Het is tijd geworden dat ik me uitspreek over abortus. Over het afbreken van de zwangerschap.
Waarom is het tijd dat ik me uitspreek?
- Omdat ik er geregeld vragen over krijg.
- Omdat het afbreken zo anders kan voelen dan het onvrijwillig mis zien gaan van je zwangerschap.
- Omdat er veel vrouwen zijn die allebei hebben meegemaakt.
- Omdat het een groot taboe is.
- Omdat het meestal een groot geheim is.
- En omdat ik een missie heb.
Daarom dus!
In dit artikel lees je wat ik zelf vind van abortus. Ik hoor graag wat dit artikel bij je oproept, dus voel je vrij om me te mailen op info@miskraambegeleiding.nl. Ik lees je reactie graag!
“Je helpt toch geen vrouwen die ooit een abortus hadden, he.” Die vraag krijg ik zo af en toe. Meestal gesteld door iemand die me daarbij indringend aankijkt. Er is een taboe op abortus. Op het afbreken van je zwangerschap. Er is ook veel oordeel op abortus. Oordeel door veel mensen. Dat maakt dat abortus vaak geheim gehouden wordt. Dat het een verborgen verdriet is. Een geheim verdriet. Nog steeds.
Ik heb getwijfeld hoe ik hierover zou schrijven. Of ik het wel moest doen, omdat er ongetwijfeld mensen zijn die er aanstoot aan nemen. En daarna besloot ik dat er zaken belangrijker zijn dan dat mensen het misschien stom vinden dat ik schrijf over abortus.
Het is belangrijk dat de ongeboren kinderen plek krijgen. Het is belangrijk dat hun moeders rust vinden in het dragen van de beslissing. Het is belangrijk dat de eventuele andere kinderen in het gezin vrij zijn om hun eigen leven te kunnen leven. Om maar iets te noemen. Het is belangrijk dat elke vrouw weet dat het leven echt lichter wordt, als ze de ervaring van de abortus heelt.
Dus ja, ik schrijf erover.
Maar hoe dan? Het luistert zo nauw.
Ik maak een buiging voor elke vrouw die een abortus had.
Geen enkele vrouw zegt: ‘Joepie, ik had een abortus’. Nooit. Het is altijd een beslissing met grote impact. Het nemen van een beslissing, het afbreken van de zwangerschap, maar ook het traject daarna. Het heeft allemaal veel impact.
Dat vraagt aandacht en liefde, om de ervaring te verwerken. Om het te integreren in je leven. Om vanuit liefde verder te kunnen met je leven. En soms is daar pas járen later ruimte voor.
En daar help ik vrouwen graag bij. Om de ervaring van hun abortus te helen. Om de beslissing te kunnen dragen. Om kracht te halen uit de verbinding met hun ongeboren kind. Zodat hun leven lichter wordt. Zodat ze zich niet langer hoeven te schamen voor dit aspect van hun leven. Zodat ze niet langer bang hoeven te zijn dat het ontdekt wordt. Zodat het geheim minder zwaar wordt. Zodat er meer vrede en rust ontstaat.
Dus, of ik vrouwen ook help na een abortus? Ja, met veel liefde. En in alle veiligheid.
Wil je weten wat je zelf kunt doen om je abortus te verwerken?
Vul dan hier je voornaam en je e-mailadres in. Dan krijg je meteen de checklist ‘5 manieren hoe je abortus doorwerkt in je leven en wat je eraan kunt doen’. Natuurlijk ga ik vertrouwelijk om met je gegevens. Vanzelfsprekend.
© Miriam van Kreij – 2016
Mannen en vrouwen verwerken een miskraam anders. Zoals ze wel meer dingen anders doen. Dat kan een probleem worden, als je dat niet weet. Of als je dat niet accepteert van elkaar. Dan komt je relatie onder druk te staan. Dan kan een miskraam zelfs leiden tot een scheiding. Dat is wel heel hard van de roze wolk afvallen…
Maar zo hoeft het niet te gaan. Als je accepteert dat mannen en vrouwen een miskraam anders verwerken, en als je elkaar daarin de ruimte geeft, dan kan je relatie er zelfs sterker van worden. Hoe kun je dat doen?
Vorige week sprak ik Robert. Robert is al jaren gelukkig getrouwd met Inge en samen hebben ze 3 pubers.
Robert vertelde over hun miskraam, 16 jaar geleden. “We hebben het naar mijn gevoel niet heel goed verwerkt. De zwangerschap kwam op een moment dat het net weer beter ging met onze relatie.
De miskraam was een drama. Maar ik ben toen snel van alles gaan regelen. En we zijn toen een weekendje samen weggegaan, naar zee. Daar zijn we toen heel dronken geworden. Over dat weekendje hebben we het nog wel eens, maar nooit over de aanleiding. Nooit over de miskraam.
Ik ben bang om er met Inge over te praten, dus ik begin er eigenlijk nooit over. Ik wil er natuurlijk voor haar zijn, maar het laatste wat je als man wil, is dat je vrouw heel hard gaat huilen…
Ik weet eigenlijk niet hoe het voor haar is. Hoe ze er op terugkijkt.
Ja, nu we het er zo over hebben: ik ga het haar toch vragen binnenkort.”
Dank, Robert, voor je openheid. En dank dat ik je verhaal mag delen!
En hoe zit dat bij jou thuis?
Praat je met je partner nog over de miskraam? Of gaat het gesprek er net als bij Robert en Inge eigenlijk nooit meer over?
Mijn advies is: durf erover te praten met elkaar. Ook als je het spannend vindt. Ook als er misschien tranen komen. En neem je eigen gevoel serieus, ook als je partner het anders voelt.
Checklist met 7 simpele manieren om met je partner in gesprek te gaan over je miskraam. Ook als jullie eigenlijk nooit meer praten over jullie miskraam.’
-
- Vraag je partner hoe hij of zij terugkijkt op de ervaring.
- Vertel hoe je het zelf hebt beleefd.
- Praat erover hoe jullie onzichtbare kind nu plek heeft in jullie leven. Denk je er wel eens aan? Wanneer praat je erover, met wie? Heb je misschien een boom geplant of een tatoeage gezet? Of brand je geregeld een kaarsje? Kijk je wel eens in het doosje met herinneringen van die zwangerschap?
- Hebben jullie levende kinderen? Overweeg dan om het ze te vertellen. (Ontdek waarom dat een goed idee is.) En als je dat al gedaan hebt: wissel uit hoe het laatste gesprekje daarover ging, wat het bracht.
- Vind je het moeilijk om het gesprek te beginnen? Gebruik een datum als aanleiding: je uitgerekende datum of de datum van de miskraam, het seizoen waarin je de miskraam had, een verjaardag van een levend gezinslid, moederdag of vaderdag, jullie trouwdatum, …
- Wat komt er in je op als je denkt aan de miskraam en aan je ongeboren kindje? Raakt het aan boosheid, verdriet of angst? Of voel je juist vrede en rust? Wees maar nieuwsgierig bij jezelf en bij je partner.
- Vertel wat de ervaring van je miskraam je heeft gebracht. In welk opzicht heeft het je leven rijker gemaakt? Misschien door een inzicht, verdieping van jullie relatie of door ander contact met de mensen om jullie heen?
En bonustip, als je het lastig vindt om het gesprek te beginnen. Je kunt zelfs zeggen: “Wat ik nu toch vind op internet? Een checklist om het nog eens te hebben over onze miskraam!”
Ik wens je mooie gesprekken toe, die de verbinding met je partner verstevigen. Misschien is het fijn om dit te bespreken tijdens een wandeling samen. Dat praat vaak gemakkelijker.
© Miriam van Kreij – 2016
Miskraambegeleiding Nederland | Miriam van Kreij | 06 24415838 | info@miskraambegeleiding.nl | privacyverklaring