3 redenen waarom je je kind beter wél vertelt over je miskraam

Laatst sprak ik Marianne. Ze heeft twee miskramen gehad. Dat was vóór de geboorte van haar nu volwassen kinderen. Ik vroeg haar of haar kinderen wisten van de miskramen. Ze stelde me een vraag terug: “Waarom zou ik het ze vertellen? Het is al zo lang geleden. Maar jij vindt dat dus wel belangrijk, vanuit jouw expertise? Waarom eigenlijk?”.

Goeie vraag. Een paar jaar geleden hield ik een onderzoek onder meer dan 500 vrouwen die ooit een miskraam hadden. Of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap of een abortus. Of embryo’s in een vruchtbaarheidstraject. Veel van hen hadden ook één of meer levende kinderen. Ik vroeg die vrouwen toen: heb je je levende kind(eren) verteld van je miskraam?

50% van de vrouwen had dat inderdaad gedaan. En 50% niet. Sommigen vonden het niet nodig. Anderen wilden wachten op het juiste moment. Ze vonden hun kinderen nog te klein of wilden het pas vertellen als de kinderen er zelf naar gaan vragen.

Waarom is het niet handig om te wachten met vertellen?

Wat is dan het juiste moment? Is dat als je kind 5 is? Of is dat als je dochter op haar 17e haar eerste vriendje heeft? Of tien jaar later als ze zelf kinderen wil krijgen? Wat ik hoor van vrouwen, is dat de drempel steeds hoger lijkt te worden om het te vertellen.
‘Later’ kan zo maar te laat zijn. Er zijn namelijk fysieke en mentale klachten die kunnen ontstaan, zolang het ongeboren kind geen plek heeft in jullie gezin.
Een moeder vertelt over haar dochter van 7: ‘Bijzonder wat het heeft gedaan met mijn oudste, toen we haar vertelden dat er vóór haar ook een kindje in mijn buik heeft gezeten. Mijn oudste is er zoveel rustiger van geworden. Voorheen kon ze zo bezig zijn met heftige vragen over leven en dood, nu geniet ze van het leven.’
Een miskraam raakt niet alleen jou. Het raakt ook je kinderen. Het hoort ook bij hun levensgeschiedenis. Nu al. Dat wordt heel zichtbaar als je kijkt naar de laag van de ziel, in een familieopstelling bijvoorbeeld. In de kinderrij zijn ongeboren kinderen van groot belang. De volgorde doet ertoe. Dus als je oudste levende kind geboren is ná een miskraam, is hij niet de oudste. Dat te weten, kan een boel stress schelen. Dan hoeft hij niet op zijn tenen te lopen om zich groter voor te doen dan hij is, bijvoorbeeld…

Mijn stelling is dus: vertel je kinderen beter wél over je miskraam. En doe het gerust vandaag.

Waarom is het belangrijk om je kinderen te vertellen over je miskramen? 3 redenen

Je leeft vóór dat je mag praten over dat wat je misschien lastig vindt.
Welk voorbeeld leef je nu voor? Als je je kinderen niet vertelt over zoiets belangrijks in je leven wat draag je dan uit? Dat je je moet schamen? Dat je verdrietige of lastige dingen vooral voor jezelf moet houden? Waarschijnlijk wil je ze meegeven, dat ze je ook mogen vertellen over dingen waar ze mee zitten. Dus, leef dat voor! Dit is misschien wel de belangrijkste reden. Dus, vertel je kinderen over je miskraam. Daarmee geef je het goede voorbeeld dat er gepraat mag worden, ook over misschien lastige onderwerpen.
Het kan problemen in het leven van je kinderen voorkomen.
Nu en in de toekomst. Wat blijkt namelijk? Als ouders niet zelf rouwen om het verloren kind, als ouders hun onzichtbare kind geen plek geven, dan gaan hun andere kinderen dat in hun plaats doen. Omdat ze onbewust aanvoelen dat het ongeboren kind er ook bij hoort.En dat kan zich uiten op allerlei manieren. Een hang naar de dood, bijvoorbeeld. Of juist verdubbelde energie om twee levens tegelijk te willen leven. Soms hebben levende broers & zussen van ongeboren kinderen moeite om succesvol te zijn op school of later in hun werk.Het geeft dus rust als je vertelt over je miskraam. Een uitspraak die ik vaak aanhaal in dit kader: de stenen die jij opraapt op je pad, daar hoeven je kinderen niet over te struikelen (vrij naar Else-Marie van den Eerenbeemt).Lies kwam bij me omdat het maar niet lukte om een baan te vinden naar haar zin. Steeds was ze na korte tijd weer verveeld. In individuele begeleiding bleek dat de miskraam die haar moeder had gehad, veel impact had. Toen ze wist van haar ongeboren broer, kwam er een rust over Lies. Daarna werd het ook veel gemakkelijker om haar eigen pad te gaan. Om werk te vinden dat bij haar past.
Het kan gezondheidsklachten oplossen.
Dat illustreer ik het best met een praktijkvoorbeeld.Susan kwam voor begeleiding, omdat ze al meer dan 15 jaar enorme last had van hooikoorts. Ze liep nu tegen de 30. Alles had ze geprobeerd om haar klachten te verminderen. Niets hielp echt. In een familieopstelling gingen we op onderzoek uit. Wat er toen gebeurde, verraste iedereen. Toen haar ongeboren zus plek kreeg, konden de hooikoortsklachten verdwijnen. In de opstelling gaf dat al veel lucht. En in het dagelijks leven ook, letterlijk!
Na een jaar kreeg ik een grote bos bloemen van Susan. Omdat ze echt van haar hooikoorts af was! (En natuurlijk, niet iedereen met hooikoorts heeft een ongeboren zus. Maar ons lijf vindt soms bijzondere manieren om ons te laten weten dat iets of iemand plek mag krijgen…)

De conclusie is dus simpel. Vertel je kinderen erover! Hoe jong of oud ze ook zijn. Hoe lang of kort je miskraam ook geleden is. Hoe pril of vergevorderd je zwangerschap ook was.

Wil je leren hoe je dat doet? Op een manier die goed voelt voor jou en voor je kinderen?

Download dan nu hier de gratis checklist ‘Het 5-stappenplan om je kinderen te vertellen over je miskraam’. Dat is een heel praktisch hulpmiddel, waardoor je jezelf helpt om het aan je kinderen te vertellen. En daar help je hen weer enorm mee! Hoe jong of oud ze ook zijn.

Alle goeds gewenst voor jou en al je kinderen, de zichtbare en de onzichtbare.