Laatst had ik een moeder aan de lijn, die een flinke dip had na twee miskramen. Ze zei: “Eigenlijk gaat het al best goed met me. Ik durf mijn zwangere vriendin al te bellen.” Dat is mooi.

Maar als bellen met een zwangere vriendin je veel stress geeft? Als je opziet tegen een afdelingsoverleg of familiebijeenkomsten? Als het je heel veel energie kost om alle ongewenste emoties te onderdrukken? Hoe goed gaat het dan écht met je?

Dat je nog geregeld last hebt van je miskramen, dat de emoties je af en toe overvallen, daar kun je natuurlijk prima zelf een oplossing voor verzinnen.

5 redenen waarom het béter zelf oplost

1. Je hebt tot nog toe je leven al zo geleefd. Dat kun je best nog een tijdje volhouden.
2. Hulp vragen is een zwaktebod, nietwaar?
3. Je bent slim genoeg. Ook dit los je zelf wel op.
4. De tijd heelt alle wonden. Dus, dan wacht je gewoon nog even.
5. Je moet het verdriet niet oprakelen. Wegstoppen is beter.

Okay, sorry. Flauw lijstje. Je weet vast dat ik er anders over denk.

Waarom is het juist goed om wél de begeleiding te regelen die je nodig hebt?

Hetzelfde rijtje, maar dan anders.

1. Hoe erg moet het worden voor je, voordat je hulp vraagt? Hoeveel energie mag het nog kosten? Hoeveel contacten met anderen ga je nog uit de weg? Hoe lang blijf je nog in de overleef-stand? Gun jezelf een verandering. Je bent welkom.
2. Het is een teken van wijsheid als je weet waar je hulp bij kunt gebruiken. Dat doe je immers ook in andere situaties? Je gaat naar de dokter als je been gespalkt moet worden. Ook bij emotionele kwetsuren kun je hulp inroepen. Bij experts die je door hun kennis en ervaring snel en goed kunnen helpen. Dat is geen zwaktebod. Dat is juist slim!
3. Natuurlijk kun je het leren, maar je hoeft niet zelf uit te vinden. Vergelijk het met autorijden. Iedereen kan het leren, maar het gaat veel gemakkelijker met een instructeur. En ja, natuurlijk kun je blijven fietsen… Maar dan merk je dat je bereik minder groot is. Of dat het in elk geval veel langer duurt.
4. De tijd lost het niet op. Laatst trof ik een mevrouw van in de 60. Ze was zo geraakt, het ging over haar abortus van meer dan 40 jaar geleden. Het verdriet stak zomaar de kop op, ondanks dat ze het al jaren effectief onderdrukt had. ‘Maar dat is zo lang geleden!’, zei ze. ‘Het moet toch intussen wel over zijn?’. Nou, zo werkt het dus niet. De tijd heelt niet alle wonden. Daar is actieve actie voor nodig.
5. Wegstoppen van emoties kost bakken met energie. Energie die je dan dus niet kunt besteden aan je gezin, je werk, je gezondheid, je relatie.

Je bent welkom om met me in gesprek te gaan. Ik begeleid je graag op dit stuk. Zodat jij gauw weer vol energie kunt functioneren in je werk en je gezin.

Laatst zei een vrouw die ik begeleidde: “Dit had ik zelf niet kunnen verzinnen. Maar het werkt! Ik voel me nu rustig als ik aan mijn miskramen denk.” Hoe gaaf zou zijn, als jij dat ook kunt zeggen over een paar weken?

Benut mijn expertise gerust. We kunnen kennismaken in een gratis & vrijblijvend telefoongesprek. Dan spreek ik je graag binnenkort, zodat je je miskramen kunt gaan verwerken, om met meer rust en energie je leven te leven. Je bent welkom!

© Miriam van Kreij – 2016

Het is belangrijk dat je levende kinderen er weet van hebben dat er ook ongeboren kinderen zijn in jullie gezin. (Waarom dat belangrijk is? Dat lees je hier.) Daarom raad ik je aan om het je kinderen te vertellen. Hoe? Dat kan gewoon in gesprek, tussen de dagelijkse dingen door. Dan kun je bijvoorbeeld zeggen dat er nog een kindje in je buik heeft gezeten. Maar je kunt er ook voor gaan zitten, met een boek op schoot. Deze boeken zijn er speciaal voor geschreven en getekend. Je kunt ze ook lenen in de bibliotheek.

Tip: download dit stappenplan om je kinderen te vertellen over je miskraam.

Prachtige prentenboeken:

Deze boeken gaan over het verlies van een kindje in een prille zwangerschap:

• “Kindje in de wolken” van Wanda Ottens & Inge Adema. (Bestellen kan hier of hier.)
• “In de zee van mama’s buik” van Leen van den Berg & Femke Gerestein.
• “Voor altijd ons kind” van Marjolein Visser & Janneke Ipenburg (Bestellen kan hier.)
• “Vallende veertjes” van Monique Hurkmans en Brigida Almeida (Bestellen kan hier.)
• “Straal Stella, straal” van Veerle Wauters en Willy Leung.

En deze boeken gaan over het verlies van een kindje in de zwangerschap, waarbij het kindje begraven of gecremeerd wordt:

• “Anders” van Elsemiek Corvers en Marleen Oud.
• “Mijn kleine grote broer” en “Mijn kleine grote zus” van Sofie Fuydens en Sanne Ovaere.
• “Mama had een baby in haar buik” van Femke van Midden.
• “Ono een bijzonder broertje” van Hannelore Waeles en Sara Gerard.
• “Zonnekind” van Zonnekinderen.org.
• “De rode ballon” van Nadja Sever.

Heb je nog meer tips voor boeken om met jonge kinderen te lezen? Ik hoor ze graag!

Nog een tip

Merk je dat je tranen hoog zitten bij het idee dat je zo’n prentenboek gaat lezen met je kind(eren)? Overweeg dan extra aandacht voor jezelf om om te gaan met dit verlies en gemis. Kijk hier wat je kunt doen om de ervaring van je miskraam te gaan helen. Alle goeds gewenst voor jou en de jouwen.

© Miriam van Kreij – 2016

Had je een miskraam? Ook voor je levende kind(eren) is je miskraam iets heel wezenlijks. Of ze nou eerder of later geboren zijn. Of ze nou bewust weet hebben van de miskraam of niet.

Tijdens een etentje met vrienden laatst, vroeg een vriendin ‘Zou mijn miskraam ook impact hebben op mijn kinderen?’ Daar kan ik volmondig ‘Ja!’ op zeggen. Ja, het heeft impact. Welke impact precies, dat is ook afhankelijk van hoe jij ermee omgaat.

Het is voor je levende kinderen in elk geval belangrijk dat je je ongeboren kind(eren) plek geeft. Waarom? Ik geef je drie redenen:

Reden 1: Je bent méér moeder voor ze.

Als je je ongeboren kind(eren) plek geeft, klopt het op zielsniveau met de situatie zoals die is. Je bent moeder van zichtbare en onzichtbare kinderen. Dat te weten en echt te voelen, geeft jou rust. Dan kun je meer moeder zijn. Van je levende én van je ongeboren kinderen.

Reden 2: Het doet je kind nu al goed.

Het doet je levende kind goed als ook het ongeboren kind plek heeft. Je levende kind voelt onbewust aan welke plek hij of zij heeft in de kinderrij. Ben je de oudste, de jongste, de middelste? Het geeft rust als dat klopt met het bewuste verhaal. Bianca vertelde dit over haar dochter.

‘Bijzonder wat het heeft gedaan met mijn oudste, toen we haar vertelden dat er vòòr haar ook een kindje in mijn buik heeft gezeten. Mijn oudste is er zoveel rustiger van geworden. Voorheen kon ze bezig zijn met heftige vragen over leven en dood, nu geniet ze van het leven.’

Reden 3: Je helpt je kind ook voor zijn toekomst.

De afgelopen jaren kwamen in mijn praktijk veel volwassenen die een probleem hadden, in werk, gezondheid of relatie bijvoorbeeld. De oplossing bleek meer dan eens te liggen bij het plek geven aan hun ongeboren broer of zus.

• Ze had veel last van hooikoorts. Die hooikoorts verdween toen haar ongeboren zus bewust plek kreeg. Een jaar later kreeg ik nog een bos bloemen van haar. De hooikoorts bleef echt weg!
• Ze kwam met een vraag over haar werk: zal ik nou wel of niet solliciteren op die baan? Ze kwam tot rust toen haar ongeboren broer in beeld kwam. Met hem als steun, kon ze de wereld aan. De baan dus ook.
• Zijn darmklachten verdwenen toen het geaborteerde kindje plek kreeg. Het levende kind kon verder zonder klachten.
• Ze kon maar geen geschikte man vinden. Nu begreep ze het: ze zocht eigenlijk nog steeds naar haar verloren tweelingbroer. En hij was het nooit… Dat besef gaf ruimte.
• Haar vraag ging over werk. Ze had het gevoel dat ze er een rol speelde. Dat kon ze bijna niet meer opbrengen. Nadat haar ongeboren zusje plek kreeg, kon ze haar werk weer vol enthousiasme doen. Ze kon voluit leven, ook ter ere van haar zusje.

Vijf voorbeelden van volwassenen die bij me kwamen. Hun moeder verloor een hun broer of zus tijdens haar zwangerschap. Als daar toen niet om gerouwd is, kan dan grote impact hebben op de levende kinderen. Ook op latere leeftijd dus.

En natuurlijk, je kunt het je kinderen zelf laten oplossen. Als jouw kinderen (later of nu) volwassen zijn, kunnen ze daar best zelf stappen in gaan zetten. Maar jij kunt nu ook al veel voor ze doen. En ieder heeft zijn of haar eigen lot, maar de stenen die jij opraapt op je pad, daar hoeven je kinderen niet over te struikelen*.

Wil je daar ondersteuning bij? Kijk dan hier wat je kunt doen. Ik ga graag met je in gesprek.

(* Naar een uitspraak van Else-Marie van den Eerenbeemt.)

© Miriam van Kreij – 2016

Verloor je een kindje tijdens de zwangerschap? En ben je daarna weer in verwachting? Dan voelt dat vaak heel anders. Hoe blij je ook bent met de nieuwe zwangerschap, zorgeloos zwanger zijn is er dan meestal niet meer bij. Heel begrijpelijk, natuurlijk.

Moeders over hun ervaring

• “Drie maanden later was ik weer zwanger. Ik heb heel veel verdriet en angst gehad de eerste weken.”
• “Ik was na de miskraam vrij snel weer zwanger, maar ik heb 9 onrustige maanden gehad. Die angst gaat nooit meer weg!”
• “Ik heb er een jaar echt heel veel verdriet om gehad. En ik ben daarna nog twee keer zwanger geweest waarin ik echt bang was.”
• “Ik leef nu al ruim 6 maanden in angst en hoop dat mijn zoontje gezond en wel op de wereld komt. Maar de pijn en het verdriet blijven. Dat begrijpen mensen vaak niet.”
• “Ik heb na mijn oudste zoon twee miskramen achter elkaar gehad. Ik was een periode heel erg verdrietig. Dat was voor sommige mensen om me heen moeilijk te begrijpen. Vrij snel daarna was ik weer zwanger en ik was doodsbang dat het weer mis zou gaan.”
• “Het heeft een jaar geduurd voordat ik weer durfde te proberen zwanger te worden, maar een echte plek heeft het denk ik nog niet… ik ben nu 24 weken zwanger en er is niks dat erop wijst dat er wat mis zal gaan, maar ik ben toch constant in twijfel…”

Een mix van gevoelens
Zoals deze moeders ook vertellen: een nieuwe zwangerschap kan een complex geheel aan gevoelens oproepen. Blijdschap om de nieuwe zwangerschap naast verdriet om wat je verloren bent. Ook rouw, schuldgevoel en angst spelen vaak een rol.

Het kan zijn dat je je schuldig voelt naar het kindje in je buik, omdat je niet alleen blij maar ook verdrietig of bang bent. Of dat je je juist schuldig voelt naar het kindje dat je verloor, omdat er nu een ander kindje aan het groeien is. Of misschien voel je je juist tekort schieten naar je eventuele levende kinderen? Of vraag je je af of je wel genoeg gerouwd hebt om wat je verloor?

Ben je zwanger en banger? Wat kun je dan doen? 3 tips

• Tip 1: Neem je gevoelens serieus. Voel maar wat er te voelen is. Hoe pijnlijk het misschien ook is. En natuurlijk: zoek er begeleiding bij als het te groot voelt om in je eentje aan te gaan.
• Tip 2: Deel over wat je voelt. Praat erover met je partner of met een vriendin. Of lucht je hart op een online forum, zoals bijvoorbeeld de besloten facebookgroep Miskraam Mama’s.
• Tip 3: En dan nog een heel actuele tip: schrijf je in voor een gratis verkennend gesprek voor de individuele begeleiding. Dan zet je een belangrijke stap naar meer rust en vertrouwen. Goed voor jou en voor de rest van je gezin. Het kindje dat in je buik was, heeft recht op een plek. Dat doet ook het kindje goed dat nu in je buik is.

PS: Zou je graag opnieuw zwanger worden, maar is dat (nog) niet gelukt? Dan kun je een vergelijkbare mix aan gevoelens waarnemen. Misschien voel je rouw, verdriet, twijfel, onrust, angst, verlangen, opluchting, pijn, onmacht, … Let op: ook als je nog niet zwanger bent, dan gelden de drie tips! Neem je gevoel serieus, deel over wat je voelt en overweeg de persoonlijke begeleiding, die ruim bewezen is in de praktijk. Dat helpt je ook om kloppende keuzes te maken voor jouw toekomst. Je bent welkom!

© Miriam van Kreij – 2015.