Is jouw situatie eigenlijk helemaal niet zo erg? Top 10

/door

Vorige week sprak ik Mirte en ze vindt het goed dat ik iets van haar ervaringen met jullie deel. Mirte heeft jaren moeten wachten op haar jongste kindje. Na de geboorte van haar oudste, had ze verschillende miskramen. Ze vertelt over die tijd:

“Natuurlijk was ik blij met het kind dat aan mijn hand huppelde. Maar het verdriet sleepte ik ook altijd als een rugzak mee. Mijn omgeving had niet zoveel oog voor ons verdriet of gemis. Als we al vertelden over onze situatie, dan zeiden mensen vaak: “Je hebt toch al een kind? Geniet daar maar van.”.

Ik bagatelliseerde mijn verdriet zelf ook. Ik hield mezelf groot en sterk. Ik forceerde mezelf vooral blij te zijn, we hadden immers al een kind?! En natuurlijk was ik heel gelukkig met hem. Maar onze wens voor een tweede kindje was ook zo sterk!

Van binnen hield het me enorm bezig. Maar van buiten zag je er niks van. Of bijna niks… En ondertussen holde het me uit. Het kost heel veel energie om je van buiten sterk te houden, als dat van binnen niet zo voelt.”
Herken je dat? Dat je je situatie voor jezelf eigenlijk niet zo erg mag vinden? Of mocht vinden?

Waarom vind je jouw situatie eigenlijk niet zo erg?

Misschien herken je iets uit dit lijstje, de top 10:

  1. Ik ben pas 3 jaar bezig, er zijn vrouwen die al 10 jaar wachten.
  2. Ik ben nog jong, dus heb nog alle tijd. Voor oudere vrouwen is het erger.
  3. Ik heb al een kind, dus ik mag niet klagen.
  4. Ik had vroeger een abortus, dus dat het nu misgaat is misschien wel een straf?
  5. Mijn partner leeft tenminste met me mee. Dat hoor je ook wel eens anders.
  6. Ik was pas 10 weken zwanger. / Ik was pas 4 maanden in verwachting. / Bij mij waren er alleen embryo’s…
  7. Ik weet tenminste dat ik zwanger kan worden. Mijn vriendin zit al jaren in een vruchtbaarheidstraject zonder resultaat.
  8. Ik leefde niet heel gezond, dus ik heb het misschien wel aan mezelf te wijten?
  9. Ik weet door mijn werk en opleiding best hoe je ermee om kunt gaan. (En toch kom ik er alleen niet uit…)
  10. Het is bij mij al zo lang geleden. Gek toch, dat het gemis nog zo groot is voor me? / Het is bij mij pas zo kort geleden. Misschien gaat het zware verdriet vanzelf over?

Even terug naar Mirte. Ze is blij dat ze toch hulp heeft gezocht.
“Het resultaat? Het bracht rust! Het klopt echt wat je zegt. Ik ging opgelucht en zelfs vrolijk de deur uit. Dat had ik niet verwacht.

Ik was bang dat ik er juist verdrietiger vandaan zou komen. Zeker omdat we er de hele dag mee bezig zouden zijn. Maar nee! Het was juist fijn om de hele dag de tijd te hebben. Een hele dag voor mij en mijn verhaal. Dat voelde zo goed. Door de oefeningen en jouw begeleiding werd het juist lichter. En natuurlijk is het gemis of verdriet niet weg. Dat hoeft ook niet. Maar in mijn dagelijks leven is het niet meer zo op de voorgrond.”

En ja, ook jouw situatie is serieus genoeg! Kijk hier, als je wilt uitvinden of mijn begeleiding ook iets voor jou kan zijn. Graag tot gauw!

 

© Miriam van Kreij – 2015