Tot wanneer mag je je prille kindje begraven onder de viooltjes?

Klaas is beheerder van de begraafplaats. Ik bel hem over de speciale gedenkplek op zijn begraafplaats, voor de kindjes die vroeg in de zwangerschap overleden zijn.

‘Weet je,’ zegt hij, ‘ik raad mensen ook wel eens aan: begraaf het maar onder de viooltjes op het graf van je opa of oma. Dan heeft zo’n koppel ook een eigen plek om naartoe te gaan.’

Er zijn veel meer begraafplaatsbeheerders die dit toestaan. Oogluikend.

‘Er is één maar’, waarschuwt Klaas, ‘als die graven op termijn geruimd worden, en we vinden kinderbotjes, dan gaan alle alarmbellen af. Dat willen we niet.’

Het is een paar weken later.
Ik geef een incompany scholing aan verloskundigen.
11 stoelen in een kring, veel interactie, enthousiasme, eye-openers.

Het is 11.44 uur. We bespreken wat vrouwen en koppels zelf kunnen doen om met hun verlies om te gaan: ‘Het prille kindje van een miskraam mag begraven worden. Bijvoorbeeld in de tuin of in het bos. Of onder de viooltjes op het graf van een opa of oma. Begraafplaatsbeheerders staan dit oogluikend toe.’

Frederica zucht ervan. ‘Zo’n mooi idee! Alsof die oma dan een beetje voor het prille kindje zorgt.’

Ik ga verder: ‘Ja, maar – beetje cru praatje – dit mag alleen als er geen botjes achterblijven.’

Frederica’s hoofd schiet omhoog: ‘Tot welke termijn is dat?’

Goeie vraag. Ik hoopte eigenlijk dat zij het zou weten. Mijn scholingen gaan over de psychosociale aspecten van pril verlies. Op zo’n medisch technische vraag heb ik het antwoord niet paraat, maar ik ga het uitzoeken.

Ik vraag het aan bevriende verloskundigen en gynaecologen.
Ik bel met de patholoog van een ziekenhuis.
Ik vraag het zelfs aan dokter Google.

Vanaf welke zwangerschapsduur kunnen de prille botten van een kindje bij een opgraving teruggevonden worden?

Niemand kan het zeggen. Na maanden staat deze vraag nog steeds open op mijn lijstje. En daar kan ik niet zo goed tegen

Wie heeft deze kennis dan wel?
Ik bel met het Nederlands Forensisch Instituut.
‘Goedemorgen, Inca Hundscheid, patholoog van dienst.’
Ik leg Inca mijn vraag voor. ‘Ik ga het uitzoeken,’ belooft ze.

Heel fijn, binnen een paar weken heeft ze antwoord: ‘Ik heb een en ander voor u uitgezocht. De sleutelbeenderen zijn de eerste botjes die ontstaan. Dat is rond de 10e zwangerschapsweek. Een foetus is dan zo’n 3 cm en die botjes zijn dan dus hooguit een paar millimeter lang. Onwaarschijnlijk dat dat met het blote oog herkend wordt bij een eventuele opgraving.

Vanaf de 12e/13e week ontstaan de botten van onder andere de lange pijpbeenderen, de ribben en de wervels. Die kunnen mogelijk wél terug te vinden zijn bij een eventuele opgraving.’

Dus, een kindje dat vóór de 10e week van de zwangerschap is gestopt met groeien, kan gerust begraven worden onder de viooltjes bij opa. Of in de tuin. Of in het bos.

Als dat is wat de ouders willen.

Goed om te weten, toch?

-.-.-

Maar er is veel meer wat vrouwen en koppels kunnen doen als ze een miskraam meemaken. En er is zéker veel meer wat jij als professional kunt doen voor je cliënten met een miskraam of later verlies in de zwangerschap. Of als ze opnieuw zwanger zijn na verlies. Ben je benieuwd?

Schrijf je dan in voor de KNOV-, BEN- en NVOG-geaccrediteerde nascholing.

Of organiseer ‘m in company voor je team, VSV of coöperatie.

Met plezier kom ik naar jullie toe.

-.-.-

Wil jij zelf die gespecialiseerde miskraamcoach zijn die andere mensen optimaal kan begeleiden rond het verlies in hun fertiliteitstraject? Dan is de geaccrediteerde opleiding tot miskraamcoach heel passend. Je leert werken met 5-stappenprogramma dat zich al 14 jaar bewezen heeft in de praktijk.

Klinkt dit interessant? Vraag dan nu een gesprek aan, via info@miskraambegeleiding.nl.