Hoe gaf Manon haar twee miskramen plek?
Manon heeft een familieopstelling bij me gedaan rond haar miskramen. Ze had twee miskramen. En ze heeft twee levende kinderen.
Waarom wilde je een opstelling doen rond je miskramen?
“Ik deed mee aan een algemene dag met familieopstellingen. Je vertelde dat je ook speciale expertise hebt rond ongeboren kinderen. Het raakte me zo. Ik voelde dat ik iets te doen heb daarin!
Mijn miskramen zijn al wat jaren geleden en ik merk dat ik er nooit echt bij stilgestaan heb. Zo druk met het leven zelf, met mijn relatie, met mijn jonge gezin, met werk.
Maar nu voelde ik dat de tijd er rijp voor was om naar de miskramen te kijken. Ik vroeg je om individuele begeleiding. Gelukkig konden we die toen snel inplannen!”
Wat gebeurde er in de opstelling?
“Ik zag mijn vier kinderen letterlijk voor me. Mijn twee levende dochters en de kinderen van de twee miskramen.
Het raakte me, dat ik het kindje van de eerste miskraam bijna geen aandacht heb gegeven. Terwijl zij me moeder gemaakt heeft! Ik voelde me schuldig, het idee dat ik haar tekort gedaan had. De miskraam die ik kreeg tussen mijn dochters in, die is wel wat meer in mijn aandacht geweest.”
Wat was het resultaat van de opstelling voor jou?
“In de opstelling heb ik de verbinding met mijn eerste kind heel liefdevol kunnen opbouwen. Dat was prachtig. Ik voel nu dat er veel meer rust is gekomen. Dat is goed voor mij. En ook voor mijn levende dochters.
Het was fijn om er in een opstelling naar te kijken. Ten tijde van de miskramen ben ik toch teveel meegegaan in hoe mijn man er toen in stond. Nu heb ik ruimte genomen voor mijn manier van rouwen, van ermee om gaan. Dat brengt rust.”
De opstelling is intussen een half jaar geleden. Wat merk je er nu van?
“Vrijwel wekelijks komen ze even voorbij. Soms op lastige momenten met mijn twee meiden. Dan haal ik mijn ongeboren kindjes er in gedachten bij, om hardheid bij mij van binnen te verzachten.
En soms, als ik het erg druk en overweldigend kan voelen met mijn twee kinderen, dan valt het weer op zijn plek: ik heb eigenlijk een kwartet!
Ook de meiden weten ervan. Ik heb ’t ze verteld na de opstelling. Soms komt het nog ter sprake, dat ze er nog twee kindjes waren, die weer zijn gegaan. Daar zit nu geen lading meer op. Ze zijn onderdeel van ons leven. Dat geeft rust.
Ik voel me verrijkt en gezegend met de ontvangen inzichten van die dag. Nogmaals dank daarvoor!”
Heel graag gedaan! Dank voor het delen van je ervaring, Manon!
© Miriam van Kreij – 2015.
