Wat is nu het geheim, waardoor je écht herstelt na je miskraam? Of je buitenbaarmoederlijke zwangerschap, een abortus of een mislukte vruchtbaarheidsbehandeling?

Veel vrouwen komen er fysiek nog best aardig doorheen. Ze pakken de draad van het leven meestal gauw weer op.

Maar mentaal houdt het ze vaak meer bezig dan aan de buitenkant zichtbaar is. Ze piekeren meer, hebben minder energie voor hun werk of hun gezin.

Hoe komt dat nou? Het grootste obstakel is dat ze zich schamen om te vertellen hoe het echt met ze gaat. Soms omdat ze van hun omgeving botte opmerkingen gekregen hebben. Soms omdat ze zelf ook vinden dat ze niet moeten zeuren. Wat vrouwen me de afgelopen weken zoal vertelden:

• ‘Ik heb al een kind. Er zijn ook vrouwen die geen levende kinderen hebben. Dus ik vind dat ik niet moet zeuren.’
• ‘Ik ben nog jong. Dat hoor ik dan ook vaak. Maar dat maakt het verdriet niet minder. Alsof ik niet mag rouwen om dit kind dat ik verloren ben. Al komen er nog vier kinderen, deze ene vervangen ze niet.’
• ‘Ik had een abortus toen ik 20 was, dat weet bijna niemand. Maar soms zie ik deze miskraam als een straf voor mijn beslissing toen.’
• ‘Ik heb geen partner en het is soms best zwaar om mijn kind alleen op te voeden. En toch wil ik een broertje of zusje voor hem. Dat de omgeving dat belachelijk vindt, raakt me. Alsof ik me meteen moet verdedigen als het gesprek over mijn tweede kinderwens gaat.’

Uit angst dat de omgeving ze zal afkeuren, spreken deze vrouwen zich minder uit. Daarmee wordt het moeilijker en zwaarder voor ze. Want in je omgeving zit ook je steun. Als je niet kunt delen wat er in je omgaat, ontstaat er een verwijdering. Hoe klein die in het begin ook lijkt.

Een grote reden achter de schaamte is de angst om afgewezen te worden. “Als ik me uitspreek, vind de ander me dan niet heel raar?” Bang om de vriendschap op het spel te zetten. Bang om afgekeurd te worden. Die angst kan heel diep zitten. En er kunnen allerlei redenen voor zijn. Maar er zijn gelukkig ook praktische oplossingen.

Wat is nu de oplossing? Wat werkt wel?

De oplossing is heel simpel en heel praktisch. Twee stappen:

1. Het vraagt eerst dat je voelt hoe het voor jou is. Dat je dat allereerst voor jezelf erkent. “Ja, ik ben er verdrietig over.” “Ja, ik voel een groot verlangen naar een kind.” “Ja, ik weet het ook even niet meer.” “Ja, ik ben boos op het leven. Het is zo oneerlijk.” “Ja, ik voel me schuldig.” “Ja, ik voel me er onzeker over.”

Wat het ook is dat je voelt he. En dat kan het ene moment iets anders zijn dan het andere moment. Gun jezelf die ruimte.

Monique: “Ik schaamde me dat ik na zo’n lange tijd nog steeds last had van mijn miskramen. En ik schaamde me trouwens ook omdat ik al ruim boven de 40 was en nog steeds een heel actieve kinderwens had. Vriendinnen vonden het maar gek van me, dus daar deelde ik het al jaren niet meer mee. Ik sprak er eigenlijk met niemand over. Door het gesprek met jou aan de telefoon, heb ik het diezelfde avond met mijn man besproken. Dat heeft enorm opgelucht! En nu hebben we het er af en toe over. Dat is goed.”

2. Stap 2 is om in te gesprek gaan over je miskraam, je kinderwens of je kinderloosheid. Ga in gesprek met je partner of een dierbare vriendin. Of met je verloskundige.

Anneloes: “Eerst verzwegen we het. We vertelden niemand dat ik een miskraam had gehad. Mijn man en ik dachten dat dat beter was. Voor ons en voor de mensen om ons heen.

Achteraf weet ik dat mijn herstel pas begon, toen ik het verzwijgen verbrak. Toen ik sprak over wat me bezig hield. En terugkijkend kan ik zeggen dat het mijn leven op verschillende vlakken heel positief heeft veranderd. Maar het begon dus met erover praten. Praten over de ervaring van de miskraam, praten over hoe het voor mij was.”

Wil je de eerste stap zetten? De ervaring van je miskraam of je abortus gaan helen? Verwerken wat je is gebeurd? Neem gerust contact met me op voor persoonlijke begeleiding. Je bent heel welkom.

© Miriam van Kreij – 2016